شیعه خود را میراث‌دار اندیشه مهدویت از زمان پیامبر اسلام (ص) می‌داند و برای اثبات آن از علم کلام و حدیث بهره‌های فراوان برده است. با بهره جستن از همین روایات و احادیث به تفسیر آیات الهی پرداخته و البته مهدویت و وجود امام زمان (عج) را نیز با استفاده از آیات قرآن مکتوب و تفاسیر امامان معصوم (ع) که قرآن ناطق هستند، به اثبات می‌رساند. در این نوشتار کوتاه قصد آن داریم تا به برخی از این تفاسیر نگاهی مختصر داشته باشیم.
در تفسیر ارزشمند «نور» در شرح سوره «هود» می‌خوانیم؛ قوم لوط گرفتار همجنس‌بازی و لواط، یکی از زشت‌ترین و بزرگ‌ترین گناهان بودند. هنگامی که سرکشی و عصیان را از حد گذراندند، خداوند گروهی از فرشتگان را به صورت جوانان زیبارو برای عذاب قوم لوط فرستاد.
لوط در مزرعه خود مشغول کار بود که ناگهان مشاهده کرد تعدادی جوان زیبا به سراغ او می‌آیند. مهمان‌نوازی حضرت لوط از یک سو و احتمال جسارت و گستاخی قوم خود نسبت به آنان از سوی دیگر او را سخت در فشار قرار داد.
آهسته با خود گفت: «امروز روز سخت و وحشتناکی است.»
حضرت لوط برای حفظ آنان، نخست آن قدر معطل‌شان کرد تا شب فرا رسید؛ شاید بتواند در تاریکی شب، دور از چشم قوم خود آنان را به خانه ببرد. در میان راه هم چند بار خطر قوم خویش را به آنان گوشزد کرد. با همه این احوال، وقتی به خانه رسیدند، همسر لوط بر بام خانه رفت و با کف‌زدن و روشن‌کردن آتش مردم را از ماجرا آگاه کرد. طولی نکشید که گروهی انسان حیوان‌صفت افسارگریخته و حریص دوان‌دوان نزد لوط آمدند.
حضرت لوط برای منصرف کردن آنان پیشنهاد کرد که با دخترانش ازدواج کنند، ولی آنان در کمال بی‌شرمی گفتند: «ما به دختران تو نیاز نداریم و خود بهتر می دانی که هدف ما چیست.»
وقتی حضرت لوط از تمام راه‌ها ناامید شد، گفت: «ای کاش من در برابر شما قدرت یا تکیه‌گاه و پشتیبان محکمی داشتم» «لَوْ أَنَّ لِی بِکُمْ قُوَّةً أَوْ آوِی إِلَى رُکْنٍ شَدِیدٍ» (سوره هود، آیه 80 ) (مشروح واقعه را در زندگی حضرت لوط بخوانید)
ابوبصیر از امام صادق (ع) روایت می‌کند که فرمود: «لوط با این جمله آرزوی قدرت و نیروی قائم (ع) را کرده و به یاد صلابت و قدرت مهدی (ع) و یاران او افتاده بود. چرا که به هر یک از یاران مهدی (ع) به اندازه نیروی 40 مرد داده می‌شود و قلبش محکم‌تر از آهن است. آنان اگر به کوه‌هایی از آهن برخورد کنند، آنها را از جا بر می‌کَنَند. یاران حضرت مهدی (ع) شمشیرهایشان را غلاف نمی‌کنند تا خداوند راضی شود.»
همچنین آیه 41 سوره مبارکه «الرحمن» را نیز در باب امام مهدی (عج) تأویل کرده‌اند. خداوند در این آیه می‌فرماید: «یُعْرَفُ الْمُجْرِمُونَ بِسِیمَاهُمْ فَیُؤْخَذُ بِالنَّوَاصِی وَالْأَقْدَامِ»؛ «مجرمان از چهره‌هایشان شناخته می‌شوند و آنگاه آنها را از موهای پیش سر و پاهایشان می‌گیرند.»
علامه مجلسی در کتاب ارزشمند خود، بحارالانوار (جلد 52، صفحه 320، حدیث 26) آورده است: از امام صادق (ع) روایت شده که از معاویه دُهنی پرسید: «ای معاویه! چه می‌گویند در تفسیر این آیه؟» معاویه پاسخ داد: «معتقدند که خداوند تبارک و تعالی در قیامت مجرمان را به چهره‌هایشان می‌شناسد، پس در مورد آنها دستور می‌دهد و موهای پیش سر و پاهایشان گرفته می‌شود و در آتش انداخته می‌شود.»
امام صادق (ع) فرمود: «چگونه خداوند جبّار، نیازمند شناسایی مخلوقاتی است که آنها را به وجود آورده است و آنها خلق او هستند؟»
معاویه پرسید: «فدایت شوم! پس معنای آیه چیست؟»
امام (ع) فرمود: «وقتی که قائم ما (ع) قیام کند، خداوند علامت و نشانه‌ای به او می‌بخشد که دستور می‌دهد موهای پیش سر و پاهای کافر گرفته شود و محکم با شمشیر زده می‌شود.»
آنچه در بالا اشاره شد، نه برداشت‌های شخصی اندیشمندان و متفکران شیعی که از زبان امامان معصوم (ع) به عنوان قرآن‌های ناطق و بیان کننده کلام الهی خارج شده است و از آنجا کلام معصوم (ع)، کلامی ورای سخن انسان زمینی است، می‌تواند بهترین و کامل‌ترین تفسیر از قرآن مجید نامیده شود. کلامی که شیعه را در طول تاریخ برای اثبات آرا و اعتقاداتش یاری رسانده است.