"مت آرمسترانگ " (Matt Armstrong) نویسنده و تحلیلگر آمریکایی می‌نویسد: کمیسیون مشورتی ایالات متحده هفته پیش تشکیل جلسه داد تا در مورد گزارش دو سالانه فعالیت‌های دولت به منظور فهم، آگاهی و نفوذ به افکار عمومی به بحث و بررسی بپردازد، این کمیسیون در سال 2008، یک گزارش در زمینه منابع انسانی از لحاظ دیپلماسی عمومی تهیه کرد.
وی افزود: در این زمان کمیسیون تعهداتش را در "دانشکده مسائل عمومی لیندون جانسون " در دانشگاه تگزاس آموخته بود. هدف پروژه بررسی روش‌های بازنگری دیپلماسی عمومی جاری، ارزیابی شکاف‌ها در روش‌های ارزیابی مختلف و توسعه ارزیابی جامع در چارچوب آن بود، نتیجه این اقدامات "مدلی برای ارزیابی دیپلماسی عمومی " موسوم به PDMAP بود.
آرمسترانگ در همین رابطه می‌افزاید: اقدامات و تلاش‌های صورت گرفته توسط دانشکده "لیندون جانسون " طی یک تحقیق دو ترمی که 15 دانشجو تحصیلات تکمیلی و یک استاد راهنما در آن مشارکت داشتند، صورت گرفت، این تیم برنامه‌های جاری خود را بازنگری کرد و دیپلماسی عمومی دانشگاهی را مورد سنجش قرار داد و یک "گروه متمرکز " به وجود آورد و سخنرانی‌های چندین متخصص را بازنگری کرد.
این تحلیلگر آمریکایی می‌افزاید: این تلاش صورت گرفته به وسیله دانشکده لیندون جانسون با توجه به شرایط زمان، سرمایه‌گذاری و دسترسی به افکار عمومی صورت گرفته و آنها در بخشی از این تحقیق، دسترسی محدود به گروهی از پرسنل وزارت خارجه دولت در واشنگتن را مطرح کردند که در این زمینه مشکلاتی برای سنجش حرفه‌ای و جمع‌آوری اطلاعات و دریافت بازخورد یا حتی مطالعه سنجش ابزاری که خارج از آنجا بودند، وجود داشت.
آرمسترانگ در ادامه مقاله خود آورده است: در این مسئله حمایت و هدایت اداره تحت نظر "معاونت دیپلماسی عمومی و مسائل عمومی " شامل "واحد ارزیابی و سنجش " و "اداره سیاست و ارزیابی " وجود داشت، از نظر زمانی و بودجه، کار در آگوست 2009 در آغاز سال تحصیلی 2010 - 2009 شروع شد اما بودجه تا مارس 2010 نرسید.
نتایج دردناک PDMAP برای جهان
این نویسنده و تحلیلگر در ادامه مقاله خود با بیان اینکه نتایج تحقیقات PDMAP برای هر کسی دردناک است، این نتایج را چنین برشمرده است:
- عدم هماهنگی میان اداره دیپلماسی عمومی PD (اداره‌ای که وظیفه‌اش اقناع افکار عمومی خارج از آمریکا است) و اداره امور عمومی PA (اداره‌ای که وظیفه آن اقناع افکار عمومی داخلی آمریکا است) و تکرار تلاش‌های ارزیابی
- عدم مقیاس یکسان یا پایه‌ای برای تجزیه و تحلیل و یا مقایسه برنامه‌های مختلف
- عدم هماهنگی اداره انفرادی و یا مسئول اندازه‌گیری استاندارد‌ها
- عدم رابطه کافی بین برنامه‌ریزی و ارزیابی برنامه
آرمسترانگ در ادامه روش‌های جمع آوری اطلاعات برای ایجاد چارچوبی از یک مدل توسعه یافته در این تحقیق را چنین اعلام کرده است: بررسی جریان برنامه‌های دیپلماسی عمومی، بررسی حرفه‌ای دیپلماسی عمومی و دانشگاهی، گروه تمرکز و سخنرانان متخصص.
این تحلیلگر آمریکایی در ادامه یادآور شده است: ترکیب تیم نمونه‌ای از 11 دیپلمات مقیم در نهادهای مختلف، 32 افسر سرویس خارجی، 4 نهاد حرفه‌ای آژانس کمک رسانی، 14 سفیر سابق و 26 دانشگاهی بود که به سختی نیمی (55 درصد) از اعضای وزارت امور خارجه به آن پاسخ دادند. میزان پاسخ از دانشگاهیان - استادانی که از اعضای انجمن مدارس حرفه‌ای در امور بین‌الملل بودند- به علت مشکلات لجستیکی به مراتب پایین‌تر بود.
این نویسنده آمریکاییی در ادامه تصریح می‌کند که فقط 14 پاسخ کامل به این نظرسنجی جمع آوری شد و 1 مورد از 14 پاسخ مطلوب بود و 13 مورد دیگر حذف شد.
در ادامه این مقاله چنین آمده است: این گزارش از برخی از "موضوعات اصلی " جالب پرده برداشت:
- 62 درصد از پاسخ دهندگان، انتشار اطلاعات در سیاست خارجی ایالات متحده را به عنوان یکی از اهداف دیپلماسی عمومی ذکر کردند.
- 24 درصد از پاسخ دهندگان با اشاره به افزایش درک در مورد سیاست خارجی و اهداف ایالات متحده، آن را به عنوان یکی از اهداف دیپلماسی عمومی ذکر کردند.
- 43 درصد از پاسخ دهندگان تاثیر بر مخاطبان و تبعیت از سیاست خارجی آمریکا و اهداف آن را به عنوان یکی از اهداف دیپلماسی عمومی ذکر کردند.
آرمسترانگ در ادامه مقاله‌اش با انتقاد از دیپلماسی عمومی ایالات‌متحده می‌نویسد: زمان آن فرا رسیده که کمیسیون مشورتی واقعاً شروع به مقابله با چالش‌های دیپلماسی عمومی و تعهدات جهانی خود کند، نه تنها در وزارت خارجه بلکه حتی در بدنه دولت.
وی مقاله خود را چنین به پایان رسانده است: کمیسیون مشورتی توسط اسمیت موندت، طبق قانون سال 1948 تاسیس شد، نهادی که اعضای آن توسط رئیس جمهور منصوب می‌شود و توسط مجلس سنا تأیید می‌شوند. این کمیسیون باید به انجام وظایف در مسائل اساسی و ارزیابی جدی از فعالیت‌های دولت ایالات متحده به منظور درک، اطلاع‌رسانی و نفوذ به افکار عمومی خارجی بپردازد. در نیاز به این قبیل نظارت‌ها به منظور اطلاع‌رسانی به کنگره، کاخ سفید و عموم مردم شکی وجود ندارد اقدامی که باید وظیفه کمیسیون از آغاز تاکنون می‌بود، ولی در مجموع این یک فرصت از دست رفته برای کمیسیون مشورتی و دیپلماسی عمومی آمریکا بود.