محققان اکولوژیست چندین موسسه تحقیقاتی از جمله دانشگاه کورنل طی مطالعاتی جدید و بررسی طبیعت پروانه ها دریافتند که عامل چالاکی این حشرات در فرار از دست مهاجمان، بالهای عقبی آنهاست. به گفته محققان در میان این جانداران برای فرار از دست یک مهاجم نیازی به سریع بودن نیست تنها غیر قابل پیش بینی بودن کفایت می کند.

محققان از گذشته از ارتباط میان توانایی گریز پروانه ها طی دوره های تکاملی با درخشانی رنگ بالهای آنها مطلع بودند. این به آن معنی است که رنگهای درخشان و پر زرق و برق به طور معمول در این حشرات به مهاجمانی نظیر پرندگان این هشدار را می دهد که این پروانه دارای قابلیتهای تدافعی از قبیل طعم ناخوشایند و یا چابکی و سرعت بالاست و ارزش صرف انرژی برای شکار را ندارد.

این پدیده توسط افرادی که برای شکار پروانه های زیبا و رنگارنگ اقدام کرده اند به خوبی تجربه شده است زیرا هرچه رنگ بال این جانداران متنوع تر و درخشان تر باشد، شکار آنها دشوارتر خواهد شد.

با این حال تاکنون نقش بالهای کوچک پشتی پروانه ها در افزایش قابلیت گریز در آنها کشف نشده بود. به همین دلیل زیست شناسان طی یک ازمایش بالهای کوچک پشتی پروانه ای را قطع کرده و شیوه و مسیر پرواز او را به واسطه دو دوربین تصویربرداری تحت نظر گرفتند.

سپس تصاویر سه بعدی به دست آمده بر روی یک رایانه مورد پردازش قرار گرفته و سرعت پرواز، شتاب، سرعت تغییر مسیر و انحنا دادن در مسیر پرواز حشره به ثبت رسید. نتایج نشان داد که قطع شدگی بالهای عقب تاثیری بر فرایند پرواز حشره ندارد اما می تواند شتاب پروانه را به نیم برساند. این بالهای کوچک هوا را شکافته و انرژی مازادی را برای چرخش سریع و ناگهانی در هنگام تحت تعقیب قرار گرفتن در پروانه ایجاد می کند.

بر اساس گزارش ساینس دیلی، به گفته محققان در برخی گونه ها از این حشرات رنگ آمیزی بالها ارتباط مستقیم با توانایی قطعی تدافعی دارد و مهاجم تنها با مشاهده این نوع رنگ آمیزی از شکار پروانه خودداری می کند. به همین دلیل پروانه هایی که طعم آنها برای شکارچیان ناخوشایند است از سرعت پرواز پایینی برخوردار بوده و به ظاهر به راحتی قابل شکار خواهند بود. از دیگر خصوصیات تدافعی پروانه ها ساختار فلس مانند بالهای آنهاست که به دلیل همین ساختار به راحتی از میان منقار پرندگان لغزیده و رها می شوند.