طبق ماده یک قانون حمایت از کودکان بدون سرپرست، هر زن و شوهر مقیم ایران می‌توانند با توافق یکدیگر، طفلی را با تصویب دادگاه و طبق مقررات این قانون سرپرستی کنند.

همچنین براساس ماده 2 این قانون، این سرپرستی به منظور تأمین منافع مادی و معنوی طفل برقرار می‌شود ولی در هر حال از موجبات ارث نخواهد بود.

طبق ماده 3 قانون حمایت از کودکان بدون سرپرست، تقاضانامه سرپرستی باید مشترکاً از طرف زن و شوهر تنظیم و تسلیم دادگاه شود و دادگاه در صورت احراز شرایط، قرار سرپرستی طفل را برای دوره آزمایشی صادر می کند.

این شرایط عبارتند از: پنج سال تمام از تاریخ ازدواج آنها گذشته و از این ازدواج صاحب فرزند نشده باشند، سن یکی از زوجین حداقل 30 سال تمام باشد، هیچ یک از زوجین دارای محکومیت جزائی مؤثر به علت ارتکاب جرائم عمدی نباشند، هیچ یک از زوجین محجور نباشند، زوجین دارای صلاحیت اخلاقی باشند، زوجین یا یکی از آنها دارای امکان مالی باشند، هیچ یک از زوجین مبتلا به بیماری‌های واگیر صعب العلاج نباشند‌ و هیچ یک از زوجین معتاد به الکل یا مواد مخدر و سایر اعتیادات مضر نباشند.

طبق تبصره یک این ماده، باردار شدن زوجه با تولد کودک در خانواده سرپرست در دوران آزمایشی یا پس از صدور حکم موجب فسخ سرپرستی نخواهد بود.

همچنین در تبصره 2 این ماده نیز آمده است که هرگاه زوجین به دلایل پزشکی نتوانند صاحب فرزند شوند دادگاه می‌تواند آنان را از شرایط بند الف و ب این ماده معاف کند.