معرفی وبلاگ
دسته
آرشیو
آمار وبلاگ
تعداد بازدید : 4352323
تعداد نوشته ها : 10297
تعداد نظرات : 319
Rss
طراح قالب
مهدي يوسفي
در فرهنگ اسلامی و تعابیر قرآنی، آن هنگام که پرستار برای یاری انسان نیازمندی تلاش می‌کند و نیازهایش را برمی‌آورد، مثل آن است که او را از مرگ رهایی بخشیده و با این کار، موجبات خرسندی خداوند را فراهم کرده است.
پرستاری که با تلاش خود جان مجروح یا بیمار ناتوانی را نجات می‌دهد و برای بهبودی وی تلاش می‌کند، به یقین او را زنده کرده است و هر که فردی را زنده کند و به جامعه پر تلاش انسان‌ها باز گرداند، مثل آن است که خدمتی شایان به همه مردمان کرده است.
قرآن کریم در آیه 32 سوره مائده در این باره می‌فرماید: «و هر کس انسانی را از مرگ رهایی بخشد، چنان است که گویی همه مردم را زنده کرده است.
تاریخ پرستاری در اسلام را باید از پرستاری حضرت فاطمه الزهرا(س) دانست. حضرت زهرا (س) در جنگ احد همراه با چهارده تن از زنان مسلمان از پدر بزرگوارش و دیگر زخمی‌های جنگ پرستاری کردند.
پیامبر گرامی اسلام در این زمینه می‌فرماید: هر کس برای برآوردن نیاز بیماری بکوشد چه آن را برآورده سازد و چه نسازد، از گناهانش پاک می‌شود مانند روزی که از مادر زاده شده است.
پرستاری از مجروحان و کمک به ناتوانان، در فطرت و نهاد هر انسانی وجود دارد که حاکی از اهمیت آن در زندگی اجتماعی است. سیره رهبران الهی نیز همواره بر این بوده است که در میدان کارهای پسندیده، گوی سبقت را از همه انسان‌ها بربایند و انسان کامل عصر خویش و الگو برای آیندگان باشند تا به این ترتیب، بزرگ‌ترین مشوق انسان‌ها در عمل به نیکی‌ها شوند. یکی از کارهای نیک، «پرستاری» از بیماران است و رهبران الهی نیز به آن همت می‌گماردند.
پرستاری در اسلام
آغاز پرستاری در اسلام با شروع جنگ‌های مسلمانان و جهاد بوده است. در این جنگ‌ها؛ هم بانوان خاندان پیامبر(ص) و همه زنان مسلمان در خدمت پرستاری سهیم بودند. پرستاران صدر اسلام عبارتند از: ام‌عماره (انیسه)؛ میمونه؛ رفیده؛ ام‌سلمه؛ ام‌عطیه و حضرت زینب کبری(س) که از پنج امام در زمان‌های مختلف پرستاری کرد.
حضرت زینب(س) در سال پنجم هجری از مادری چون فاطمه زهرا(س) متولد شد و در دامان پیامبر اسلام(ص) و حضرت علی(ع) پرورش یافت. یکی از سیره‌های عملی زندگی این بانوی الهی، پرستاری و دستگیری از حال بیماران و درماندگان بود. اتفاقات سختی که در طول حیات سراسر مرارت بار ایشان رخ داد؛ همچون بیماری مادر بزرگوارشان، ضربت خوردن پدر، مسمومیت برادر و بالاخره حادثه بزرگ کربلا، ایشان را به عنوان الگوی پرستاران معرفی کرد.
پرستاری در ایران
در سال 1294 شمسی، نخستین آموزشگاه پرستاری در ایران گشایش یافت که دوره آموزشی سه ساله برای علاقه‌مندان این رشته برگزار می‌کرد. در سال1314 در شهرهای تبریز، مشهد و شیراز آموزشگاه‌های پرستاری تاسیس شد. در سال 1320 آموزشگاه پرستاری دانشگاه تهران راه‌اندازی شد. و در سال 1335 وزارت بهداشت وقت، برای تدوین برنامه‌های آموزشی پرستاری از کارشناسان بین‌المللی پرستاری استفاده و نخستین کنفرانس بزرگ پرستاری را در تهران برگزار کرد.
چون نیروی انسانی تعلیم یافته پرستاری جوابگوی نیاز جامعه نبود در سال 1338 برای جبران این کمبود نخستین آموزشگاه بهیاری تاسیس شد.
هم‌اکنون تعلیم پرستاران با مهارت‌های روز پرستاری جهان تا مقطع دکترای پرستار در ایران برگزار می‌شود و همه ساله خیل مشتاقان این حرفه به سفیدجامگان می‌پیوندند.
پرستاری که با تلاش خود جان مجروح یا بیمار ناتوانی را نجات می‌دهد و برای بهبودی وی تلاش می‌کند، به یقین او را زنده کرده است و هر که فردی را زنده کند و به جامعه پر تلاش انسان‌ها باز گرداند، مثل آن است که خدمتی شایان به همه مردمان کرده است.
قرآن کریم در آیه 32 سوره مائده در این باره می‌فرماید: «و هر کس انسانی را از مرگ رهایی بخشد، چنان است که گویی همه مردم را زنده کرده است.
تاریخ پرستاری در اسلام را باید از پرستاری حضرت فاطمه الزهرا(س) دانست. حضرت زهرا (س) در جنگ احد همراه با چهارده تن از زنان مسلمان از پدر بزرگوارش و دیگر زخمی‌های جنگ پرستاری کردند.
پیامبر گرامی اسلام در این زمینه می‌فرماید: هر کس برای برآوردن نیاز بیماری بکوشد چه آن را برآورده سازد و چه نسازد، از گناهانش پاک می‌شود مانند روزی که از مادر زاده شده است.
پرستاری از مجروحان و کمک به ناتوانان، در فطرت و نهاد هر انسانی وجود دارد که حاکی از اهمیت آن در زندگی اجتماعی است. سیره رهبران الهی نیز همواره بر این بوده است که در میدان کارهای پسندیده، گوی سبقت را از همه انسان‌ها بربایند و انسان کامل عصر خویش و الگو برای آیندگان باشند تا به این ترتیب، بزرگ‌ترین مشوق انسان‌ها در عمل به نیکی‌ها شوند. یکی از کارهای نیک، «پرستاری» از بیماران است و رهبران الهی نیز به آن همت می‌گماردند.
پرستاری در اسلام
آغاز پرستاری در اسلام با شروع جنگ‌های مسلمانان و جهاد بوده است. در این جنگ‌ها؛ هم بانوان خاندان پیامبر(ص) و همه زنان مسلمان در خدمت پرستاری سهیم بودند. پرستاران صدر اسلام عبارتند از: ام‌عماره (انیسه)؛ میمونه؛ رفیده؛ ام‌سلمه؛ ام‌عطیه و حضرت زینب کبری(س) که از پنج امام در زمان‌های مختلف پرستاری کرد.
حضرت زینب(س) در سال پنجم هجری از مادری چون فاطمه زهرا(س) متولد شد و در دامان پیامبر اسلام(ص) و حضرت علی(ع) پرورش یافت. یکی از سیره‌های عملی زندگی این بانوی الهی، پرستاری و دستگیری از حال بیماران و درماندگان بود. اتفاقات سختی که در طول حیات سراسر مرارت بار ایشان رخ داد؛ همچون بیماری مادر بزرگوارشان، ضربت خوردن پدر، مسمومیت برادر و بالاخره حادثه بزرگ کربلا، ایشان را به عنوان الگوی پرستاران معرفی کرد.
پرستاری در ایران
در سال 1294 شمسی، نخستین آموزشگاه پرستاری در ایران گشایش یافت که دوره آموزشی سه ساله برای علاقه‌مندان این رشته برگزار می‌کرد. در سال1314 در شهرهای تبریز، مشهد و شیراز آموزشگاه‌های پرستاری تاسیس شد. در سال 1320 آموزشگاه پرستاری دانشگاه تهران راه‌اندازی شد. و در سال 1335 وزارت بهداشت وقت، برای تدوین برنامه‌های آموزشی پرستاری از کارشناسان بین‌المللی پرستاری استفاده و نخستین کنفرانس بزرگ پرستاری را در تهران برگزار کرد.
چون نیروی انسانی تعلیم یافته پرستاری جوابگوی نیاز جامعه نبود در سال 1338 برای جبران این کمبود نخستین آموزشگاه بهیاری تاسیس شد.
هم‌اکنون تعلیم پرستاران با مهارت‌های روز پرستاری جهان تا مقطع دکترای پرستار در ایران برگزار می‌شود و همه ساله خیل مشتاقان این حرفه به سفیدجامگان می‌پیوندند.