معرفی وبلاگ
دسته
آرشیو
آمار وبلاگ
تعداد بازدید : 4526252
تعداد نوشته ها : 10297
تعداد نظرات : 320
Rss
طراح قالب
مهدي يوسفي
نورمن سولومان با درج مقاله‌ای با عنوان " مردانی با اسلحه، در کابل و واشنگتن "در پایگاه خبری تحلیلی خانه شفاف سازی اطلاعات، به انتقاد از ادامه جنگ در افغانستان پرداخت که چیزی جز ویرانی برای مردم فقیر این کشور نداشته است.
وی بعنوان مثال از کابل بعنوان شهری که پس از 30 سال جنگ جز ویرانی به خودش ندیده نام برده و می نویسد: در یک جوک قدیمی، حامد کرزای، رئیس جمهور افغانستان، "شهردار کابل " خوانده شده است. در هر چهار راه در پایتخت افغانستان، کلاشنیکوف ها در دستان مردانی که مراقب هستند به چشم می خورند. حکومت کرزای، که به طور گسترده ای فاسد، نالایق تلقی می شود، علاوه بر اعتبار، تسلط خود را نیز از دست می دهد.
نویسنده در مقابل به ذهنیتهای جنگ طلب در بالاترین سطوح رسمی واشنگتن اشاره می کند که علی رغم کاهش حمایت مردم از جنگ افغانستان به ادامه جنگ اصرار دارد. جنگی که به گفته وی با نابودی که درختان و کشاورزی در کوهستان های اطراف شهر باعث جریان یافتن غبار شدید در خیابان های کابل شده است.
سولومان ادامه می دهد: در بازدید از کابل در اواخر آگوست، با افراد شگفت انگیز زیادی آشنا شدم که در بحبوحه واقعیت های ترسناک و مرگبار نهایت تلاش خود را به کار می بستند. شهر آکنده از بدبینی به نظر می رسید.در مقابل، مباحثات سیاسی عمده درباره افغانستان در آمریکا نرم و ملایم هستند. رسانه های خبری و کاخ سفید این سوال همیشگی را می پرسند: "آیا می توان جنگ را برد؟ "
وی با اشاره به پاسخ مثبت دولت و پاسخهای متفاوت مطبوعات معتقد است که سؤال از اساس اشتباه بوده و بهتر این بود که بپرسند: آیا حکومت آمریکا باید در راه "نجات " افغانستان به نابودی آن ادامه دهد؟
این مقاله می‌افزاید:در سرتاسر کابل مردان سلاح های خود را محکم در دست گرفته اند؛ برخی از آنها در پشت مسلسل ها نشسته اند. اما سلاح های واقعا بزرگ از سوی واشنگتن استفاده می شوند، جایی که جنگ طلبی دولتی بر اساس تصورات غیر واقعی شکوفا می شود. دادن دستور نابودی آنچه و هر کسی که نامرئی است روز به روز راحت تر می شود.
در واقع، بدترین دشمن در افغانستان فقر است. اما دولت آمریکا به تکان دادن پرچم سفید ادامه می دهد.
این نویسنده آمریکایی با بیان اینکه بدترین دشمن در افغانستان فقر است این پرسش را مطرح می کند که آیا کسی در رده های بالای دولت اوباما واقعا می فهمد که نزدیک بودن فقر در افغانستان به بدترین وضعیت جهانی به چه معناست؟
به اعتقاد سولومان نسخه کنونی کتاب "the best and the brightest " (مربوط به ریشه های جنگ ویتنام) باید داده هایی از قبیل نرخ مرگ و میر نوزادان افغانستان را، که می توان در کتاب گیتاشناسی سیا پیدا کرد، منعکس کند. رقم کنونی 154 است. ( در هر سال از هر هزار کودکی که متولد می شوند، 154 نفرشان در زیر یک سالگی می‌میرند.)
این تحلیلگر غربی با بیان اینکه در افغانستان سکه‌های 10 سنتی برای شکوفایی حیات ودلارها برای نابودی آن صرف می شود به هزینه های بالای نظامی و ناچیز بودن مبالغی که صرف نابودی فقر و . . می شود، انتقاد می کند: سال گذشته، با اینکه حکومت آمریکا روزانه حدود 100 میلیون دلار روی برنامه های نظامی در افغانستان هزینه می کرد، آکسفام (مجموعه ای از سازمان های غیر دولتی که با فقر و بی عدالتی مقابله می کنند) در گزارش خود کل مبلغی را که از تمام منابع صرف کمک های بشردوستانه در کشور می شد تنها 7 میلیون دلار در روز اعلام کرد. از آن زمان تا کنون چیز زیادی تغییر نکرده است. لایحه بودجه مکملی که کاخ سفید چند ماه پیش در کنگره به تصویب رساند، 90 درصد هزینه های آمریکا در افغانستان را به مخارج نظامی تخصیص می دهد.
این تحلیلگر آمریکایی نوشت: از فکر کردن درمورد آینده ای که جنگ آمریکا برای کودکان لاغر کابل - که بادبادک های کهنه هوا می کنند یا با اسباب بازی هایی همچون بطری های پلاستیکی که طنابی به گرنشان بسته شده است بازی می کنند - رقم می زند متنفرم.
نورمن سولومان در پایان به نقل بخشی از سخنان مارتین لوتر کینگ جونیور در 4 آوریل 1967 می پردازد که معتقد است با جایگزین کردن "افغانستان " به جای "ویتنام " در آن، حرف دل تمام مخالفین جنگ در پاییز 2009 زده می شود: "این دیوانگی باید به نحوی متوقف شود. ما باید همین حالا دست برداریم. من به عنوان یک برادر مردم بیچاره افغانستان صحبت می کنم. من از طرف کسانی صحبت می کنم که سرزمینشان با خاک یکسان می شود، خانه هایشان ویران می شود، فرهنگشان نابود می شود. من از طرف فقرای آمریکا صحبت می کنم که دو برابر هزینه را برای امیدهای از بین رفته در کشور، و مرگ و فساد در افغانستان پرداخت می کنند. من به عنوان یک شهروند جهان صحبت می کنم، از طرف جهانی که در مسیر انتخابی ما مات و مبهوت مانده است. من به عنوان کسی که آمریکا را دوست دارد به رهبران ملت خودمان می گویم: اولین گام را در این جنگ ما برداشته ایم؛ اولین گام برای متوقف ساختن آن را نیز باید خودمان برداریم. "
وی بعنوان مثال از کابل بعنوان شهری که پس از 30 سال جنگ جز ویرانی به خودش ندیده نام برده و می نویسد: در یک جوک قدیمی، حامد کرزای، رئیس جمهور افغانستان، "شهردار کابل " خوانده شده است. در هر چهار راه در پایتخت افغانستان، کلاشنیکوف ها در دستان مردانی که مراقب هستند به چشم می خورند. حکومت کرزای، که به طور گسترده ای فاسد، نالایق تلقی می شود، علاوه بر اعتبار، تسلط خود را نیز از دست می دهد.
نویسنده در مقابل به ذهنیتهای جنگ طلب در بالاترین سطوح رسمی واشنگتن اشاره می کند که علی رغم کاهش حمایت مردم از جنگ افغانستان به ادامه جنگ اصرار دارد. جنگی که به گفته وی با نابودی که درختان و کشاورزی در کوهستان های اطراف شهر باعث جریان یافتن غبار شدید در خیابان های کابل شده است.
سولومان ادامه می دهد: در بازدید از کابل در اواخر آگوست، با افراد شگفت انگیز زیادی آشنا شدم که در بحبوحه واقعیت های ترسناک و مرگبار نهایت تلاش خود را به کار می بستند. شهر آکنده از بدبینی به نظر می رسید.در مقابل، مباحثات سیاسی عمده درباره افغانستان در آمریکا نرم و ملایم هستند. رسانه های خبری و کاخ سفید این سوال همیشگی را می پرسند: "آیا می توان جنگ را برد؟ "
وی با اشاره به پاسخ مثبت دولت و پاسخهای متفاوت مطبوعات معتقد است که سؤال از اساس اشتباه بوده و بهتر این بود که بپرسند: آیا حکومت آمریکا باید در راه "نجات " افغانستان به نابودی آن ادامه دهد؟
این مقاله می‌افزاید:در سرتاسر کابل مردان سلاح های خود را محکم در دست گرفته اند؛ برخی از آنها در پشت مسلسل ها نشسته اند. اما سلاح های واقعا بزرگ از سوی واشنگتن استفاده می شوند، جایی که جنگ طلبی دولتی بر اساس تصورات غیر واقعی شکوفا می شود. دادن دستور نابودی آنچه و هر کسی که نامرئی است روز به روز راحت تر می شود.
در واقع، بدترین دشمن در افغانستان فقر است. اما دولت آمریکا به تکان دادن پرچم سفید ادامه می دهد.
این نویسنده آمریکایی با بیان اینکه بدترین دشمن در افغانستان فقر است این پرسش را مطرح می کند که آیا کسی در رده های بالای دولت اوباما واقعا می فهمد که نزدیک بودن فقر در افغانستان به بدترین وضعیت جهانی به چه معناست؟
به اعتقاد سولومان نسخه کنونی کتاب "the best and the brightest " (مربوط به ریشه های جنگ ویتنام) باید داده هایی از قبیل نرخ مرگ و میر نوزادان افغانستان را، که می توان در کتاب گیتاشناسی سیا پیدا کرد، منعکس کند. رقم کنونی 154 است. ( در هر سال از هر هزار کودکی که متولد می شوند، 154 نفرشان در زیر یک سالگی می‌میرند.)
این تحلیلگر غربی با بیان اینکه در افغانستان سکه‌های 10 سنتی برای شکوفایی حیات ودلارها برای نابودی آن صرف می شود به هزینه های بالای نظامی و ناچیز بودن مبالغی که صرف نابودی فقر و . . می شود، انتقاد می کند: سال گذشته، با اینکه حکومت آمریکا روزانه حدود 100 میلیون دلار روی برنامه های نظامی در افغانستان هزینه می کرد، آکسفام (مجموعه ای از سازمان های غیر دولتی که با فقر و بی عدالتی مقابله می کنند) در گزارش خود کل مبلغی را که از تمام منابع صرف کمک های بشردوستانه در کشور می شد تنها 7 میلیون دلار در روز اعلام کرد. از آن زمان تا کنون چیز زیادی تغییر نکرده است. لایحه بودجه مکملی که کاخ سفید چند ماه پیش در کنگره به تصویب رساند، 90 درصد هزینه های آمریکا در افغانستان را به مخارج نظامی تخصیص می دهد.
این تحلیلگر آمریکایی نوشت: از فکر کردن درمورد آینده ای که جنگ آمریکا برای کودکان لاغر کابل - که بادبادک های کهنه هوا می کنند یا با اسباب بازی هایی همچون بطری های پلاستیکی که طنابی به گرنشان بسته شده است بازی می کنند - رقم می زند متنفرم.
نورمن سولومان در پایان به نقل بخشی از سخنان مارتین لوتر کینگ جونیور در 4 آوریل 1967 می پردازد که معتقد است با جایگزین کردن "افغانستان " به جای "ویتنام " در آن، حرف دل تمام مخالفین جنگ در پاییز 2009 زده می شود: "این دیوانگی باید به نحوی متوقف شود. ما باید همین حالا دست برداریم. من به عنوان یک برادر مردم بیچاره افغانستان صحبت می کنم. من از طرف کسانی صحبت می کنم که سرزمینشان با خاک یکسان می شود، خانه هایشان ویران می شود، فرهنگشان نابود می شود. من از طرف فقرای آمریکا صحبت می کنم که دو برابر هزینه را برای امیدهای از بین رفته در کشور، و مرگ و فساد در افغانستان پرداخت می کنند. من به عنوان یک شهروند جهان صحبت می کنم، از طرف جهانی که در مسیر انتخابی ما مات و مبهوت مانده است. من به عنوان کسی که آمریکا را دوست دارد به رهبران ملت خودمان می گویم: اولین گام را در این جنگ ما برداشته ایم؛ اولین گام برای متوقف ساختن آن را نیز باید خودمان برداریم. "