معاون پژوهشی پژوهشگاه هوافضا با بیان این که پرتاب بعدی کاوش بستگی به عوامل زیادی از جمله ماموریت و کاربرد آن دارد، تصریح کرد: «چنانچه حامی خوب برای پروژه وجود داشته و هوا هم تا پایان سال مناسب باشد، احتمالا یک پرتاب دیگر خواهیم داشت».
«دکتر ابراهیمی» درباره برنامه‌های احتمالی برای اعزام فضانورد در قالب این پروژه‌ها گفت: «بحث اعزام انسان به فضا پروسه‌ای طولانی است، زیرا انسان نیاز به کپسول بزرگتر داشته و بازگشت انسان از فضا تدابیر پیچیده‌تری دارد».
وی با بیان این که راکت پرتابی «کاوش 2» شامل محموله آزمایشگر، موتور راکت و سامانه بازیافت بود، گفت: «محموله آزمایشگر چیزی است که به جو زمین رفته و بازیابی می‌شود که قسمت ارزشمند کار بوده و داخل آن تجهیزاتی از قبیل دوربین، سنسورها و کامپیوتر پروازها قرار دارند».
وی با بیان این که با سوختن سوخت موتور تنها یک پوسته استوانه‌‌ای از آن باقی می‌ماند، افزود: «این بخش در نهایت برای افزایش ارتفاع سایر مجموعه جدا می‌شود. در ادامه برای بازگشت محموله به زمین سرعت آن به تدریج کاهش می‌یابد و ابتدا پره کاهنده سرعت باز شده، سپس چتر ترمزی و در نهایت چتر اصلی باز می‌شود تا راکت با سرعت مناسب به زمین برسد».
معاون پژوهشی پژوهشگاه هوافضا با بیان این که وزن محموله حدود 150 کیلو بود، تصریح کرد:« تمامی اجزای راکت کاوش 2 ساخت داخل بود به طوری که موتور را از یکی از صنایع گرفته و کل محموله را خودمان ساخته‌ایم. به طوری که در طراحی و ساخت اجزا، هر جا توانایی انجام آن را داشته‌ایم، محققان پژوهشگاه آن را ساخته‌اند و در ساخت اجزای دیگر آن از بخشهای خصوصی و دولتی توانمند داخلی کمک گرفته‌ایم؛ به این ترتیب در طراحی، ساخت و حتی تستهای قبل از پرتاب هیچ طرف خارجی حتی در حد مشاوره در این پروژه وجود نداشتند».
وی درباره همکاریهای داخلی در اجرای این پروژه، خاطر نشان کرد: «اساتید و دانشجوهای دانشگاههای معتبر هوافضا کشور مانند صنعتی شریف، صنعتی خواجه نصیرالدین طوسی و صنعتی امیر کبیر از جمله همکارانی بودند که در حوزه ایرودینامیک و شبیه سازی پروازی در این پروژه همکاری کردند».
«دکتر ابراهیمی» با اعلام این که اولین پرتاب آزمایشی راکت کاوش حدود دو سال پیش انجام شد، تصریح کرد: «کل مراحل پروژه در 10 دقیقه انجام شده است که محموله نیز پس از این زمان به زمین رسیده است».
وی در باره کاربردهای راکتهای کاوش توضیح داد: «با توجه به حساسیت و هزینه بر بودن سیستمهای ماهواره‌یی و تجهیزات فضایی موفقیت انجام پروژه بسیار حائز اهمیت است و آزمایشگاههایی که بتوانند آن محیط را شبیه سازی کنند یا فراهم نبوده و یا این که بسیار سخت فراهم می‌شوند، بنابراین راکت کاوش، آزمایشگاهی است برای رایانه‌ها یا سنسورهایی که قصد استفاده از آن‌ها بر روی ماهواره را دارند».
معاون پژوهشی پژوهشگاه هوافضا خاطر نشان کرد: «کاربرد دیگر راکتهای کاوش، مطالعات علمی خاص در ارتفاعات 50 تا 200 کیلومتری جو است، زیرا بالن‌های توانایی رسیدن به آن ارتفاع را نداشته و ماهواره‌ها نیز نمی‌توانند به دلیل خطر سقوط زیر ارتفاع مشخصی کار کنند؛ بنابراین معمولا مطالعات علمی در این فاصله از جو را با راکتهای کاوش انجام می‌دهند به طوری می‌توان سرعت باد، فشار هوا و برخی تستهای نجومی را با این نوع راکتها انجام داد».
وی تاکید کرد: «کاربرد بسیار مهم دیگر راکتهای کاوش، فرستادن موجودات زنده است که چنانچه قصد تحقیقات بر روی موجودات زنده را داریم، یکی بسترهای خوب و ارزان قیمت راکتهای کاوش است به طوری که می‌توان یک موش را با فراهم کردن شرایط مناسب به فضا فرستاد تا به تدریج موجودات دیگر به فضا فرستاده شده و به زمین برگردند که چنین ماموریت‌هایی هزینه‌های هنگفت استفاده از ماهواره بر یا ماهواره را ندارد».
«دکتر ابراهیمی» در باره مراحل بعدی پروژه راکت کاوش گفت: «در حال تعامل با بخشهای مختلف هستیم تا پیشنهاد‌های جدی کاری بگیریم، البته علاقمند به همکاری بین‌المللی هستیم، اما همکاریهای بین‌المللی نیاز به تعاملات طولانی دارد، اما از داخل ، یک سری تحقیقات نجومی از سوی پژوهشگاههای درگیر پیشنهاد شده و راجع به فرستادن موجودات زنده نیز علاقمندی‌هایی از داخل ابراز شده است که در حال بررسی این پیشنهاد‌ات هستیم، البته برخی مجموعه‌ها نیز علاقمندند تا ریز سیستمهای خود را در این پرتاب آزمایش کنند».
وی ادامه داد: «حتی در این پروژه اخیر یک مجموعه ریزسیستم خود را تست کرد به طوری که سنسوری در حوزه ناوبری ساخته بود تا از کارایی آن اطلاع پیدا کند، از این رو در حال بررسی دقیق‌تر این پروژه‌ها هستیم تا هم از نظر مالی پروژه را حمایت کرده و هم این که به لحاظ علمی کار جدیدی باشد».
«دکتر ابراهیمی» با بیان این که این نوع پرتابها به علت سادگی هنوز هم در سازمان فضایی آمریکا (ناسا) رایج است، اضافه کرد: «همچنین دانشگاههای معتبر آمریکا برای آموزش پرسنل و دانشجویان پرتاب راکتهای کاوشگر را مکررا انجام می‌دهند؛ البته در کشور پاکستان و هند این نوع پرتابها رایج است، اما در کشورهای حوزه خلیج فارس هیچگونه از این نوع پرتاب صورت نگرفته است».
معاون پژوهشی پژوهشگاه هوافضا در پایان گفت: «هدف از این پروژه این بود که سیستمهای جداساز عمل کرده، بازیابی کامل بر روی زمین انجام شود و در نهایت فیلم و عکسها به ایستگاه مخابره شده و ثبت شوند که تمامی این اهداف به خوبی در پرتاب کاوش دو به نتیجه رسید».