معرفی وبلاگ
دسته
آرشیو
آمار وبلاگ
تعداد بازدید : 4358752
تعداد نوشته ها : 10297
تعداد نظرات : 319
Rss
طراح قالب
مهدي يوسفي
زندان خلیج گوانتانامو یکی از مراکز بازداشت ایالات متحده است که توسط گروه رزمی مشترک گوانتانامو ( Joint Task Farce Guantanamo) از سال 2001 در پایگاه دریایی خلیج گوانتانامو که در سواحل خلیج گوانتاناموی کوبا قرار دارد ، اداره می شود .
محلهای بازداشت شامل سه قسمت می شوند :
کمپ دلتا ( Camp Delta) که شامل کمپ اکو ( Camp Echo) می شود ، کمپ ایگوانا ( Camp Iguana) و کمپ اشعه ی ایکس ( که بسته شده است ) .
این مکان بیشتر با نام گوانتانامو یا گیتمو ( Gitmo) خوانده می شود . بازداشت شدگان که در این کمپ نگهداری می شوند . از ژوئن سال 2008 توسط آمریکا به عنوان نیروهای رزمی دشمن طبقه بندی شده اند .
پس از ادعاهای بسیاری که حاکی از آن بود که زندانیان تحت هیچ حمایتی بر اساس کنوانسیون ژنو ( Genev Conventions ) قرار نمی گیرند ، دادگاه عالی آمریکا در پرونده ی شکایت حمدان ( راننده ی شخصی بن لادن ) بر علیه رامسفلد ( وزیر امور خارجه ی وقت آمریکا ) در 29 ژوئن سال 2006 چنین رای داد که آنها تحت حداقل حمایت طبق ماده ی عمومی شماره ی 3 این معاهده قرار می گیرند . بر این اساس در 7 جولای سال 2006 ، وزارت دفاع آمریکا در یک بخشنامه ی داخلی اظهار کرد که زندانیان از این پس تحت حمایت ماده ی عمومی شماره ی 3 قرار می گیرند .
رئیس جمهور باراک اوباما در 21 ژانویه سال 2009 اعلام کرد کلیه ی دادگاه های نظامی در حال انجام را معلق کرده است و این بازداشتگاه تا پایان سال تعطیل خواهد شد .
زندانیان :
از سال 1970 به بعد ، پایگاه خلیج دریایی گوانتانامو ، برای نگهداری از پناهندگان کوبایی و اهل هائیتی که در دریاهای آزاد ، دستگیر می شده اند ، استفاده می شده است . در اوایل دهه ی 1990 ، این پایگاه از پناهندگانی که از هائیتی فرار کرده بودند ، در کمپ بالکی ( Camp Bulkeley ) نگهداری می کرد ، تا اینکه قاضی استرلینگ جانسون جی آر ، قاضی دادگاه محلی ایالات متحده اعلام کرد که این کمپ بر خلاف قانون اساسی آمریکا است ( 8 ژوئن 1993 ) و آخرین مهاجران اهل هائیتی هم در اواخر سال 1995 فوت کردند .
در ژوئن سال 2001 ، وزارت دفاع آمریکا اعلام کرد که یکی از پیمانکاران دفاعی آمریکا ، شرکت هالیبرتون ( Halliburtun) با هزینه ی یک میلیارد دلار ( دلار آمریکا ) زندان و محیطی امنیتی در پایگاه خواهد ساخت .
تا هفتم اکتبر 2001 ، وقتی که جنگ افغانستان شروع شد ، 775 زندانی به گوانتانامو آورده شده بودند . از این آمار حدود 420 نفر بدون اتهام آزاد شدند . از تاریخ می 2008 ، حدود 270 زندانی باقی ماندند . بیشتر از 20 درصد آنها ، وضعیت آزاد شدن شان روشن شده است . با این حال باید به مدت نامعلومی نگهداری شوند چرا که کشورها تمایلی به گرفتن آنها ندارند .
3 نفر به اتهام های مختلف محکوم شده اند .
1 ـ دیوید هیکس ( David Hicks) طبق قانون تصویب شده در سال 2006 به جرم حمایت های اساسی از تروریسم در سال 2001 مجرم شناخته شد .
2 ـ سلیم حمدان ( Salim Hamdan) که به عنوان راننده ی شخصی بن لادن فعالیت می کرده است .
3 ـ علی البهلول ( Ali Al-Bahlul ) به علت تجلیل از حمله به ناوشکن آمریکایی ( DDG-67) در یک فیلم ویدئوئی
در مورد بقیه که هنوز زندانی هستند ، منابع رسمی آمریکا اعلام کرده اند که قصد دارند نهایتاً 60 تا 80 نفر را برای محاکمه نگهداری و بقیه را آزاد کنند .
در 22 سپتامبر 2004 ، 10 زندانی از افغانستان آورده شدند . در جولای 2005 ، 242 زندانی از افغانستان آورده شدند . در جولای 2005 ،242 زندانی از گوانتانامو خارج شدند ، که شامل 173 نفر که بدون اتهام آزاد شده بودند و 69 نفر که به دولتهای دیگر کشورها تحویل داده شدند ، می شدند . ( با توجه به اطلاعات وزارت دفاع آمریکا ) تا نوامبر سال 2005 ، پرونده 358 نفر بیش از 505 نفر از زندانیان گوانتانامو ، توسط هیئت تجدید نظر اجرایی رسیدگی شد . از این تعداد 3 درصد بخشیده شدند و منتظر شدند تا آزاد شوند ، 20 درصد به دیگر دولتها منتقل شدند ؛ %37 به حبس بیشتری در گوانتانامو محکوم شدند و جالب اینکه در مورد 40 درصد دیگر هیچ تصمیمی گرفته نشد .
مرکز حقوق قانونی، زندگینامه ای از چند تن از زندانیان گوانتانامو آماده کرده است .
در 6 سپتامبر سال 2006 ، رئیس جمهور آمریکا ، جورج دبلیو بوش ، برای اولین بار تایید کرد که سازمان اطلاعاتی آمریکا ( سیا ) زندانیان فوق العاده مهم را در مراکز بازداشت مخفی خود نگه می دارد . در 11 فوریه 2008 ، وزارت دفاع آمریکا ، خالد شیخ محمد ، رمزی بن الشبه ، مصطفی احمد الهوساوی ، علی عبدالعزیز علی و ولید بن آتش را در دادگاه های نظامی برای حملات 11 سپتامبر گناهکار شناخت که این اسامی در کمیسیون نظامی سال 2006 تایید شده بود .
ساختمانها :
کمپ دلتا یک بازداشتگاه 612 واحدی است که کار ساخت آن در آوریل 2002 به پایان رسید . این بازداشتگاه شامل : 6 کمپ از شماره ی 1 تا 6 به علاوه ی کمپ اکو می شود که محل نگهداری زندانیان منتظر محاکمه است . امنیت این مکان توسط ارتش آمریکا ، دژ بان نظامی ، بخش امنیت داخلی آمریکا و نیروی دریایی آمریکا تامین می شود .
کمپ ایگوانا کوچکتر است ، ساختار امنیتی سبکتری دارد و حدود 1 کیلومتر با کمپ اصلی فاصله دارد .
در سال 2002 و 2003 این کمپ از 3 زندانی زیر 16 سال نگهداری می کرد که ممنوع الملاقات بودند و در سال 2004 به وطن شان برگشتند . در اواسط سال 2005 این کمپ بازگشایی شد تا محل نگهداری 38 زندانی ای باشند که توسط دادگاه محاکمه نیروهای دشمن، دیگر به عنوان نیروهای رزمی دشمن شناخته نمی شدند .
کمپ اشعه ی ایکس بازداشتگاه موقتی بود که در آوریل 2002 بسته شد . زندانیان آن به کمپ دلتا منتقل شدند .
به گزارش آسوشیتدپرس ، کمپ هفتم دیگری هم وجود دارد که کمپ شماره ی 7 نامیده می شود و ساختمانی جدا در پایگاه دریایی خلیج گوانتانامو دارد . به نظر می آید این زندان ، زندانی فوق سری است و محل آن جز اسرار طبقه بندی شده است .
روشهای عملکرد :
یک دستورالعمل که " رویه عملیاتی استاندارد وضعیت موجود کمپ دلتا " نامیده می شود ( SOP) ، مورخ 28 فوریه 2003 است و عبارت " غیر طبقه بندی شده / فقط برای استفاده های اداری " به آن ضمیمه شده است در ویکی لیکس منتشر شده است ( Wikileaks) . این سند اصلی برای نحوه ی کاکرد زندان گوانتانامو است که شامل : مسائل امنیت و نحوه ی رفتار با زندانیان است . این سند 238 صفحه ای شامل : نحوه ی کار کارتهای شناسایی و نیز تدفین مسلمانان است . این سند به امضای ژنرال سر لشگر " جفری دی میلر " رسیده است . این سند موضوع مداوم حرکت قانونی اتحادیه آزادی زندانیان آمریکایی ( ACLU است ، که تلاش دارد این آزادی را از وزارت دفاع کسب کند .
در 2 جولای 2008 ، اینترنشنال هرالد تریبیون در مقاله ای فاش کرد که زندانبان هایی که در دسامبر 2002 به خلیج گوانتانامو آورده شده اند ، از روشهای بازپرسی ای استفاده می کنند که دقیقاً از یک چارت نیروی هوایی در سال 1957 کپی شده بود . این چارت به بررسی روش های شکنجه ی چین کمونیست که در طی جنگ کره استفاده شده بود ، پرداخته بود . این روشهای برای گرفتن اعتراف استفاده می شده است که بیشتر این اعتراف ها هم ساختگی بوده است . این چارت اثرات " تکنیک های مجبور کننده که قابل استفاده بر روی زندانیان است " را نشان می دهد از جمله تکنیک محرومیت از خواب ، حبس طولانی مدت و پرتو دهی را شامل می شود . مقاله ی سال 1957 که چارت از آن کپی شده بود ، توسط یک جامعه شناسی به نام آلفرد دی بیدرمن نوشته شده بود که در استخدام نیروی هوایی بود . عنوان مقاله " تلاش های کمونیست ها برای به دست آوردن اقرارهای ساختگی از زندانیان نیروی هوایی در جنگ " بود . دیگر تکنیک ها که توسط چینی های کمونیست استفاده می شد و در چارت به آن اشاره شده است عبارتند از : " گرسنگی نسبی " ، " سوء استفاده از زخم ها " و " محیط کثیف " . که به دنبال آنها ، اثراتی داشتند که عبارتند از: قربانی را به بازپرس وابسته می کنند ، توانایی ذهنی و فیزیکی را برای مقاومت کم می کنند و سطح توقعات زندانی را به حد حیوانی تنزل می دهند . تنها تغییری که در این چارت داده شده است این است که محل استفاده از آن گوانتانامو ذکر شده است .
شرایط :
حامیان این تکنیک های بحث برانگیز مدعی شده اند که حمایت های معین شده در سومین کنوانسیون ژنو در مورد نیروهای رزمنده ی القاعده و طالبان اعمال نمی شود و مدعی شده اند که ماده ی چهارم کنوانسیون ژنو هم فقط برای چریک ها و سربازانی اعمال می شود که دارای یونیفرم باشند ، علائم متمایز نظامی داشته باشند ، به طور آشکار و در ملأعام سلاح به دست گیرند و به قوانین جنگ پایبند بمانند ( ظاهراً آمریکایی ها از قوانین جنگ به خوبی مطلع هستند ) جیم فیلیپس از بنیاد هرتییج ( Heritage Foundation ) می گوید : " بعضی از این تروریست ها که به عنوان سرباز تشخیص داده نشده اند ، سزاوار رفتاری که با سربازان دشمن می شود ، نیستند " .
منتقدان سیاست های آمریکا معتقدند که دولت آمریکا در تلاش برای ایجاد تمایز بین " زندانیان جنگی " و " جنگجویان غیر مجاز " ، کنوانسیون ها را نقض می کند .
یک دادگاه محلی که با حکومت بوش هم اندکی موافق و هماهنگ بود ، به این نتیجه رسیده بود که کنوانسیون های ژنو در مورد نیروهای طالبان اعمال می شود اما در مورد نیروهای القاعده اعمال نمی شود . تمام این ادعاها در حالی صورت می گیرد که هیچ کدام منبع قابل اعتمادی ندارند . به علاوه سازمان عفو بین الملل در سلسله گزارشهایی از این وضعیت با عنوان فاجعه ای در مورد حقوق بشر یاد کرده است .
یکی از اظهاراتی که در مورد سوء استفاده در این زندان وجود دارد ، سوء استفاده از مذهب زندانیان است . دولت آمریکا اعلام کرده است که آنها به تمام حساسیت های مذهبی و فرهنگی احترام می گذارند .
اما زندانیانی که از گوانتانامو آزاد شده اند ، سوء استفاده هایی از دین را گزارش کرده اند . از جمله : ( نعوذ بالله ) ،انداختن قرآن در توالت ، پاره پاره کردن قرآن ، نوشتن تفسیرها و نظریاتی بر قرآن ، از بین بردن ظاهر قرآن و در دسترس قرار ندادن هیچ نسخه ای از قرآن برای زندانیان .
این اظهارات توسط سیاست مدار پاکستانی ، عمران خان هم ، تایید شده است . به نظر می آید بعضی از این سوء استفاده ها نشان از دیدگاه کلی رهبران نظامی آمریکا در مورد رفتار با زندانیان است . این در حالی است که عده ای دیگر می گویند برخی سوء استفاده هایی در این زندان صورت می گیرد که اگر آشکار شود با تنبیه سخت نظامی روبرو می شود . یکی از توجیهاتی که در حین رسیدگی به محاکمه ی مسوت سن ( یک زندانی بلژیکی ) توسط هیئت اجرایی تجدید نظر در مورد حبس مداوم وی ارائه شد این است که :
" وقتی به عنوان یک پیشوا ظاهر شده است ، این زندانی دیگر زندانیان را به دور خود برای عبادت جمع کرده است .
در حین عبادت ، زندانیان به سخنان او گوش می داده اند و از حرکات او پیروی می کرده اند " ( ظاهراً آمریکایی ها از مفاهیم ساده ای چون نماز جماعت هم بی اطلاع هستند ) .
بازرسان صلیب سرخ و زندانیان آزاده شده دلایلی برای انجام شکنجه در این زندان ارائه کرده اند . از جمله این شکنجه ها می توان جلوگیری از خوابیدن ، شلاق زدن و محبوس کردن در سلول های سرد را نام برد . گروهای حقوق بشر معتقد هستند که حبس برای مدت نامعلوم خود یک نوع شکنجه است .
استفاده از خلیج گوانتانامو به عنوان یک زندان نظامی سازمان های حقوق بشر و دیگران را بر آن داشته تا گزارش هایی منتشر کنند که در آنها به رفتار بد با زندانیان و شکنجه آنها اشاره می کنند . حمایت کنندگان از این نوع حبس مدعی شده اند که بررسی مجدد محاکمه هیچ گاه برای زندانیان جنگی مهیا نبوده است و این کاملاً معقول است که نیروهای دشمن تا پایان یافتن خصومت تحت بازداشت بمانند ( کافی بود کسی چنین کاری در مورد آمریکایی ها بکند )
تلاش هایی برای خودکشی :
تا سال 2008 ،4 مورد خودکشی منجر به مرگ و صدها مورد برای خودکشی در گوانتانامو به صورت علنی گزارش شده است . هیچ اطلاعاتی در مورد تعداد خودکشی زندانیان یا تلاش های آنان برای خودکشی وجود ندارد چرا که این اطلاعات محرمانه است . در 10 ژوئن سال 2006 ، 3 تن از زندانیان مردند که بر طبق اظهارات پنتاگون مرگ آنها در اثر خودکشی بوده است . فرمانده ی زندان ، دریادار هری هریس مدعی شد که این اقدام آنها به علت ناامیدی از تغییر وضعیت یا بیچارگی نبوده است . این سخن بر خلاف ادعای زندانیان بود . وی در ادامه افزود : که این اقدامی است در جهت جنگ نامتقارن علیه ما .
عفو بین الملل گفته است که خودکشی های آشکار ، نتیجه ی غم انگیز سالها استبداد و بدرفتاری و حبس به صورت نامحدود است .
این سازمان همچنین این زندان را مدرکی برای اجرای حقوق بشر توسط جورج دبلیوبوش دانست . گروه حقوق بشر عربستان سعودی ، آمریکا را مسئول این مرگها دانست . به گفته ی این سازمان " هیچ ناظر مستقلی در این زندان وجود ندارد . بنابراین آسان است که این جنایات را به زندانیان نسبت داد .
این احتمال وجود دارد که آنها شکنجه شده باشند " . این عبارات از زبان مفلح القحطانی ، قائم مقام سرپرست گروه ، است که در روزنامه ی محلی الریاض در بیانیه ای عنوان شده بود .
مقامات رسمی گوانتانامو گزارش داده اند که 41 تلاش ناموفق برای خودکشی توسط 25 زندانی از ژانویه سال 2002 ، زمانی که آمریکا شروع به اوردن زندانیان به این مکان کرد ، صورت گرفته است . حقوقدانان دفاعی معتقد هستند که رقم اصلی بیش از اینهاست . در 19 می سال 2002 ، یک هیئت از سازمان ملل اعلام کرد نگهداری زندانیان برای مدت نامعلوم نقض ممنوعیت جهانی شکنجه است و آمریکا باید این بازداشتگاه را ببندد . مارک دن بکس ( Mark Denbeaux) پروفسور حقوق در دانشگاه سیتن هال ( Seton Hall) در نیوجرسی که نماینده ی 2 تونسی در گوانتانامو است می گوید که " معتقد هستم بقیه زندانیان هم خواهان خودکشی هستند " .
از آگوست 2003 ، حداقل 29 زندانی کمپ دلتا برای اعتراض تلاش کرده اند تا خود را بکشند . پس از این ، پنتاگون خودکشی ها را به عنوان " رفتارهای عمدی برای آسیب به خود " طبقه بندی کرد . چرا که پزشکان گوانتانامو گزارش داده بودند که زندانیان واقعاً نمی خواهند به زندگی خود پایان دهند .
در سال 2008 یک فیلم دوربین مخفی منتشر شد که از بازرسی سازمان اطلاعاتی کانادا و سازمان اطلاعاتی آمریکا ( سیا ) از عمر خدر گرفته شده بود . عمر خدر جوانی است که در گوانتانامو زندانی است و در این فیلم به طور مکرر می گوید " منو بکش ، منو بکش ، منو بکش " .
انتقادها :
عفو بین الملل به سلولهای ساختگی و تجهیزات مسخره آنها اعتراض می کند اتحادیه اروپا و سازمان دول آمریکایی و همچنین سازمان های غیر دولتی مثل عفو بین الملل به شرایط حقوقی و فیزیکی زندانیان در گوانتانامو اعتراض کرده اند . سازمان حقوق بشری دیده بان حقوق بشر ) بر حکومت بوش در مورد قسمتی از گزارش سال 2003 خود ، انتقاداتی وارد کرده است . این قسمت از گزارش می گوید : " واشنگتن از استانداردهای حقوق بشر خود در مورد مظنونان به تروریسم چشم پوشی کرده است . واشنگتن از اعمال کنوانسیون ژنو در مورد زندانیان جنگ افغانستان خودداری کرده است . با شبه نظامیانی که در مورد حمله به خاک آمریکا مظنون هستند ، بدرفتاری کرده است " ، در 25 می سال 2005 گزارش سالانه خود را منتشر کرد و در آن از گوانتانامو به عنوان " گولاگ زمان حاضر " نام برد ( گولاگ به سیستم اردوگاه های کار اجباری شوروی گفته می شد ) . لرد استین ( Lord Steya) گوانتانامو را " شکست عظیم عدالت " نامید . چرا که به گفته ی وی " ارتش در مقام بازپرس ، تعقیب کننده ، وکیل مدافع و قاضی عمل می کند و وقتی حکم اعدام صادر می شود در مقام جلاد قرار می گیرد . دادگاه غیر علنی برگزار می شود . در ضمن لازم نیست که هیچ گونه حمایت بی طرفانه به عمل آید . ( وی یکی از قاضیان بلند مرتبه ی انگلیس است ) .
یکی دیگر از قاضیان بلند مرتبه ی انگلیسی ، جاستایس کالینز ( Justice Collins) در مورد این مرکز گفته است : " نظر آمریکا در مورد شکنجه دقیقاً همان نظر انگلیس نیست " در ابتدای دسامبر سال 2003 ، گزارش هایی رسانه ای منتشر شد که وکیلان نظامی که برای دفاع حقوقی از تروریستها در زندان گوانتانامو کار می کنند ، در مورد روند قانونی احکام نظامی اظهار نگرانی کرده اند . روزنامه ی گاردین انگلیس گزارش داد تیمی از وکلا پس از شکایت از ممانعت کمیسیون های نظامی برای دفاع صحیح از موکلان خود ، از کار معزول شده اند . ونتی فیر ( Vanity Fair) نیویورک ، گزارش داد وظیفه ی اخلاقی برخی از این وکلا طی این فرآیند به طور محسوس نادیده گرفته شده است .
پنتاگون به شدت چنین گزارش های رسانه ای را تکذیب می کند .
در 5 می 2007 گزارش شد که بیشتر وکلا از گوانتانامو برگشته اند و برخی از زندانیان از ملاقات با وکلایشان امتناع کرده اند . در حالی که دیگران از پذیرفتن نامه های وکلایشان خودداری می کردند یا اطلاعات مناسب برای پرونده هایشان در اختیار آنان نمی گذارند .
نیویورک تایمز و دیگر روزنامه ها دید انتقادی نسبت به گوانتانامو دارند . توماس فریدمن ستون نویس نیویورک تایمز ، اصرار کرد جورج دبیلوبوش این زندان را ببندد و کمپ دلتا را چیزی بدتر از شرم آور دانست ، یکی دیگر از سر مقاله نویسان نیویورک تایمز از این موضع فرید من حمایت می کند و معقتد است که گوانتانامو " قسمتی از زنجیره ی سایه دار از کمپ های نگهداری زندانیان است که شامل زندان ابوغریب در بغداد ، زندان نظامی در پایگاه هوایی بگرام افغانستان و دیگر مکان های مخفی است که توسط سیا اداره می شود . " که همه ی اینها " قسمتی از سیستم به هم پیوسته و مستحکم زندان ها در سراسر دنیاست بدون هیچ گونه جوابگویی در برابر قانون "
در نوامبر 2005 گروهی از کارشناسان کمیسیون حقوق بشر سازمان ملل از دیدار خود از کمپ دلتا صرف نظر کردند .
به گفته ی آنان آمریکا به آنها اجازه ی مصاحبه خصوصی با زندانیان گوانتانامو نمی دهد . قرار بود این دیدار در 6 دسامبر انجام شود . مانفرد نواک ( Manfred Nowak) متصدی سازمان ملل در رسیدگی به موارد شکنجه در جهان گفت : " مادامی که آمریکا حداقل شرایط لازم برای انجام چنین دیداری را فراهم نکند ، ما هم ناچار به لغو چنین دیداری هستیم " . با این حال ، این گروه از عزم خود برای نوشتن یک گزارش در مورد شرایط زندان بر اساس مشاهدات موجه زندانیان آزاد شده از این زندان ، ملاقات با وکلا و اطلاعات گروه های حقوق بشر ، خبر داد .
در فوریه ی 2006 گزارش گروه سازمان ملل منتشر شد که در آن از آمریکا خواسته شده بود که تمام مظنونان تروریسم را آزاد کند یا حداقل برای این کار تلاشی صورت دهد . این گزارش توسط گروه کار کننده بر روی حبس های استبدادی منتشر شده بود که به عنوان گزارش " وضعیت زندانیان در زندان گوانتانامو " بود . این گزارش ، ضمیمه ای داشت که شامل اظهارات نماینده آمریکا در پاسخ به پیش نویس های این گزارش بود . این اظهارات همان اظهارات دولت آمریکا بود . اظهاراتی تکراری در مورد زندانیان گوانتانامو .
رهبران اروپایی مخالفت خود را با این زندان اعلام کردند . در 13 ژانویه 2006 ، صدراعظم آلمان آنجلا مرکل از آمریکا برای نگهداری زندانیان در این زندان انتقاد کرد . وی همچنین از روشهای پیشرفته ی بازپرسی که به نام واتر بوردینگ ( Water Boarding) شناخته می شود ، انتقاد کرد و آن را نوعی شکنجه دانست و افزود : " یک جایی مثل گوانتانامو در شکل فعلی آن ، نمی تواند و نباید طولانی مدت به کار خود ادامه دهد . ما باید راههای دیگری برای برخورد با زندانیان بیابیم .
این موضوع آنقدر برای من نگران کننده است ، که هیچ سوالی بر آن وارد نیست " ( روش واتر بوردینگ روشی است که در آن دست و پای زندانی را به تخت می بندند و روی سر وی پارچه ای قرار می دهند . سر او را رو به پایین می گذارند و شروع به ریختن آب به صورت آهسته آهسته بر روی پارچه می کنند . در این حالت آب وارد مجراهای تنفسی می شوند و به زندانی حالت خفگی دست می دهد و او فکر می کند دارد غرق می شود ) . اظهارات مرکل در 9 ژانویه در مصاحبه ای با اشپیگل ( Der Spiegel) بیان شد . در این اثنا ، وزیر امور ایرلند شمالی دولت انگلیس ، پیترهین ( Peter Hain) در یک نمایش زنده ی تلویزیونی به نام " زمان پرسش " در 16 فوریه ی 2006 اظهار داشت " من ترجیح می دادم که این زندان وجود نداشت و ترجیح می دادم که این زندان بسته می شد " همکاران او در کابینه و نخست وزیر انگلیس ، تونی بلر همین اظهارات را در مورد گوانتانامو اظهار داشتند . در ماه مارس سال 2006 نامه ای در نشریه ی لنست ( The Lancet) منتشر شد . این نامه که به امضای بیش از 250 متخصص پزشکی رسیده بود ، از آمریکا خواسته بود دست از غذا دادن اجباری به زندانیان گوانتانامو بکشد و این زندان را ببندد . غذا دادن اجباری صریحاً توسط انجمن جهانی پزشکی در بیانیه های غذای اجباری در توکیو و مالتا ممنوع شده است و انجمن پزشکی آمریکا هم این بیانیه را امضا کرده است . دکتر دیوید نیکل ( David Nicoll) کسی که این نامه را پیشنهاد داد می گوید اگر معنی شکنجه کاری باشد که منجر به مرگ یا از کار افتادن عضوی از بدن باشد ، هیچ کس در این سیاره کسی را شکنجه نمی کند ". بر عکس دادگاه جنایات جنگی سازمان ملل در لاهه غذا دادن اجباری به زندانیان را نوعی شکنجه یا رفتار غیر انسانی ندانسته است .
( این دادگاه ، استفاده از بمب فسفری در غزه ، استفاده از بمب خوشه ای در لبنان توسط اسرائیل ، کشته شدن عمدی صدها کودک در قانا در حمله ی اسرائیل به لبنان ، استفاده ی آمریکا از اورانیوم ضعیف شده در عراق ، استفاده ی آمریکا از بمب های 10 تنی در مناطق مسکونی شهر بغداد «این بمب ها به تنهایی یک محله را نابود می کنند » را هم جزء جنایات جنگی یا رفتارهای غیر انسانی نمی داند ).
در ژوئن سال 2006 پارلمان اروپایی برای فشار به آمریکا جهت بستن گوانتانامو بیانیه ای را منتشر کرد. در ژوئن 2006 ، سناتور آمریکایی آرلن اسپکتر ( Arlen Speeter) اظهار کرد که از 500 زندانی گوانتانامو ، بیشترشان بر اساس شایعات پوچ دستگیر شده اند . ( پس مشخص می شود که سیا چندان سازمان اطلاعاتی پرقدرتی نیست که در همه جا نفوذ داشته باشد ) . از این دست اظهارات و اعتراضات در حد مقام های رسمی و رده بالای کشور ها فراوان است .
زندانیان مسلمان انگلیسی تبار اکنون در رسانه ها ، نام " تپتون تری " ( Tipton Three) شناخته می شوند که بدون هیچ اتهامی در سال 2004 آزاد شدند . این 3 نفر دلایل محکمی برای شکنجه ی مداومشان ارائه کرده اند .
این شکنجه ها عبارتند از : تحقیر جنسی ، اعتیاد اجباری و شکنجه ی مذهبی که همگی توسط نیروهای آمریکایی در گوانتانامو صورت گرفته است . مهدی غزالی زندانی سابق گوانتانامو در 9 جولای 2004 بعد از 2 سال و نیم زندانی بودن ، بدون هیچ اتهامی آزاد شد . غزالی می گوید او قربانی شکنجه ی مداوم است .
عمر دقایس هم می گوید او در مدت زندانی بودن به علت اسپری فلفل کور شده است . جمعه الدوساری می گوید : او صدها بار بازجویی شده و در حین آنها کتک خورده و با تکه های شیشه، سیم خاردار ، سیگار روشن و تجاوزات جنسی شکنجه شده است . همچنین دیوید هیکس می گوید : که در گوانتانامو مورد شکنجه بدرفتاری قرار گرفته است ( اما او در قسمتی از شکایتش ادعای خود را پس گرفت ) .
آسوشیتدپرس در گزارشی اعلام کرد که برخی از زندانیان دوباره به آمریکا بازگردانده شدند . آن هم توسط افراد قبیله های افغان برای دریافت کمک اقتصادی . اولین مطالعه ی پروفسور دن باوکس ( Den beaux) از تکثیر و توزیع پوسترها و بروشورهایی توسط دولت آمریکا در افغانستان برای تبلیغ برنامه ی کمک رسانی به افغان ها حکایت دارد . بعضی از آنها از کمک های میلیون دلاری صحبت می کند . بیشتر پوسترها ظاهری خنده دار داشتند چرا که قرار بود این پوسترها توسط جمع کثیری از افغانها مورد توجه قرار گیرد در حالی که بسیاری از آنها بی سواد بودند .
شایعه ی غذا دادن اجباری به زندانیان در اعتصاب غذا در پاییز سال 2005 آغاز شد " . به گفته ی زندانیان لوله های بزرگ غذا دهنده به اجبار به داخل بینی آنها هل داده می شد و از آنجا به معده ی آنها می رسید . این کار توسط نگهبانان برای تمام زندانیان انجام می شد . یکی پس از دیگری زندانیان می گویند هیچ گونه مسکنی در خلال این عمل استفاده نمی شد ، در حالی که تمام این کارها در حضور پزشکان آمریکایی به خصوص رئیس بیمارستان زندانیان صورت می گرفت " . " وکیل یکی از زندانیان اعتصاب غذا می گوید : که موکل او از قاضی خواسته بود تا دستور دهد لوله های غذا را از بینی او خارج کنند تا او بتواند بمیرد " . در حدود یکی دو هفته بعد ، وزارت دفاع آمریکا از گزارشگران ویژه سازمان ملل خواست تا از ساختمان های زندان پایگاه دریایی خلیج گوانتانامو بازدید کنند " . سازمان ملل این دعوت را نپذیرفت چرا که به 3 نفر از مقامات رسمی حقوق بشری که به زندان گوانتانامو دعوت شده بودند ، اجازه داده نمی شد که با زندانیان مصاحبه و جلسه خصوصی داشته باشند " . همزمان گزارش های رسانه ای به بررسی سوال به وجود آمده در مورد رفتار با زندانیان ادامه دادند . " قاضی آمریکایی ( قاضی بخش ) گلادیس کسلر ( Gladys Kessler) هم به دولت آمریکا دستور داد که اجازه بازگشت اسناد پزشکی مربوط به یک هفته قبل از اتفاق افتادن چنین طرز غذا دادنی را بدهد " . در اوایل نوامبر 2005 آمریکا ناگهان نرخ آزاد کردن زندانیان را به دلایل نامعلوم افزایش داد : اما این کار پایدار نماند . زندانیان همچنان به اجبار توسط لوله هایی که از بینی وارد می شد ، غذا داده می شدند .
در سال 2005 ، گزارش شد که روش های جنسی توسط بازپرسان مونث جهت خرد کردن زندانیان مسلمان استفاده می شود .
و اما ...
غیر قانونی بودن و نامشروع بودن چنین زندانی بر همگان آشکار شده است و از پوشش های رسانه ای هم برای کتمان چنین چیزی کاری بر نمی آید . هم اکنون ( ماه دوم سال 2009 ) باراک اوباما رئیس جمهور جدید آمریکا که در انتخابات ریاست جمهوری آمریکا وعده داده بود ، 100 روز پس از آغاز ریاست جمهوری اش زندان گوانتانامو را ببندد ، ادعا کرده که نمی تواند چنین کاری را در چنین فرصتی انجام دهد . از طرفی تقاضای آمریکا از اروپا برای پذیرفتن تعدادی از زندانیان با مشکل مواجه شده است . حتی برخی از زندانیان به کشور خودشان هم نمی توانند برگردند چرا که آنجا هم تحت تعقیب هستند .
در خلال جنگ آمریکا و افغانستان مشخص شد که سیا که در فیلم های هالیوودی سازمانی مخوف و مسلط به همه چیز نشان داده می شود ، بیشتر به سازمانی می ماند که در مشکلات بزرگ روش سعی و خطا را در پیش می گیرد .
در پایان به شما توصیه می کنم که فیلم سینمایی شیرها برای بره ها که اخیراً در ویدئو کلوپ ها عرضه شده و در آن بازیگران مشهوری چون تام کروز و مری استریپ بازی کرده اند را تماشا کنید . این فیلم ، فیلمی زیبا در مورد سیاست های توسعه طلبانه آمریکا در عراق و افغانستان است .
محلهای بازداشت شامل سه قسمت می شوند :
کمپ دلتا ( Camp Delta) که شامل کمپ اکو ( Camp Echo) می شود ، کمپ ایگوانا ( Camp Iguana) و کمپ اشعه ی ایکس ( که بسته شده است ) .
این مکان بیشتر با نام گوانتانامو یا گیتمو ( Gitmo) خوانده می شود . بازداشت شدگان که در این کمپ نگهداری می شوند . از ژوئن سال 2008 توسط آمریکا به عنوان نیروهای رزمی دشمن طبقه بندی شده اند .
پس از ادعاهای بسیاری که حاکی از آن بود که زندانیان تحت هیچ حمایتی بر اساس کنوانسیون ژنو ( Genev Conventions ) قرار نمی گیرند ، دادگاه عالی آمریکا در پرونده ی شکایت حمدان ( راننده ی شخصی بن لادن ) بر علیه رامسفلد ( وزیر امور خارجه ی وقت آمریکا ) در 29 ژوئن سال 2006 چنین رای داد که آنها تحت حداقل حمایت طبق ماده ی عمومی شماره ی 3 این معاهده قرار می گیرند . بر این اساس در 7 جولای سال 2006 ، وزارت دفاع آمریکا در یک بخشنامه ی داخلی اظهار کرد که زندانیان از این پس تحت حمایت ماده ی عمومی شماره ی 3 قرار می گیرند .
رئیس جمهور باراک اوباما در 21 ژانویه سال 2009 اعلام کرد کلیه ی دادگاه های نظامی در حال انجام را معلق کرده است و این بازداشتگاه تا پایان سال تعطیل خواهد شد .
زندانیان :
از سال 1970 به بعد ، پایگاه خلیج دریایی گوانتانامو ، برای نگهداری از پناهندگان کوبایی و اهل هائیتی که در دریاهای آزاد ، دستگیر می شده اند ، استفاده می شده است . در اوایل دهه ی 1990 ، این پایگاه از پناهندگانی که از هائیتی فرار کرده بودند ، در کمپ بالکی ( Camp Bulkeley ) نگهداری می کرد ، تا اینکه قاضی استرلینگ جانسون جی آر ، قاضی دادگاه محلی ایالات متحده اعلام کرد که این کمپ بر خلاف قانون اساسی آمریکا است ( 8 ژوئن 1993 ) و آخرین مهاجران اهل هائیتی هم در اواخر سال 1995 فوت کردند .
در ژوئن سال 2001 ، وزارت دفاع آمریکا اعلام کرد که یکی از پیمانکاران دفاعی آمریکا ، شرکت هالیبرتون ( Halliburtun) با هزینه ی یک میلیارد دلار ( دلار آمریکا ) زندان و محیطی امنیتی در پایگاه خواهد ساخت .
تا هفتم اکتبر 2001 ، وقتی که جنگ افغانستان شروع شد ، 775 زندانی به گوانتانامو آورده شده بودند . از این آمار حدود 420 نفر بدون اتهام آزاد شدند . از تاریخ می 2008 ، حدود 270 زندانی باقی ماندند . بیشتر از 20 درصد آنها ، وضعیت آزاد شدن شان روشن شده است . با این حال باید به مدت نامعلومی نگهداری شوند چرا که کشورها تمایلی به گرفتن آنها ندارند .
3 نفر به اتهام های مختلف محکوم شده اند .
1 ـ دیوید هیکس ( David Hicks) طبق قانون تصویب شده در سال 2006 به جرم حمایت های اساسی از تروریسم در سال 2001 مجرم شناخته شد .
2 ـ سلیم حمدان ( Salim Hamdan) که به عنوان راننده ی شخصی بن لادن فعالیت می کرده است .
3 ـ علی البهلول ( Ali Al-Bahlul ) به علت تجلیل از حمله به ناوشکن آمریکایی ( DDG-67) در یک فیلم ویدئوئی
در مورد بقیه که هنوز زندانی هستند ، منابع رسمی آمریکا اعلام کرده اند که قصد دارند نهایتاً 60 تا 80 نفر را برای محاکمه نگهداری و بقیه را آزاد کنند .
در 22 سپتامبر 2004 ، 10 زندانی از افغانستان آورده شدند . در جولای 2005 ، 242 زندانی از افغانستان آورده شدند . در جولای 2005 ،242 زندانی از گوانتانامو خارج شدند ، که شامل 173 نفر که بدون اتهام آزاد شده بودند و 69 نفر که به دولتهای دیگر کشورها تحویل داده شدند ، می شدند . ( با توجه به اطلاعات وزارت دفاع آمریکا ) تا نوامبر سال 2005 ، پرونده 358 نفر بیش از 505 نفر از زندانیان گوانتانامو ، توسط هیئت تجدید نظر اجرایی رسیدگی شد . از این تعداد 3 درصد بخشیده شدند و منتظر شدند تا آزاد شوند ، 20 درصد به دیگر دولتها منتقل شدند ؛ %37 به حبس بیشتری در گوانتانامو محکوم شدند و جالب اینکه در مورد 40 درصد دیگر هیچ تصمیمی گرفته نشد .
مرکز حقوق قانونی، زندگینامه ای از چند تن از زندانیان گوانتانامو آماده کرده است .
در 6 سپتامبر سال 2006 ، رئیس جمهور آمریکا ، جورج دبلیو بوش ، برای اولین بار تایید کرد که سازمان اطلاعاتی آمریکا ( سیا ) زندانیان فوق العاده مهم را در مراکز بازداشت مخفی خود نگه می دارد . در 11 فوریه 2008 ، وزارت دفاع آمریکا ، خالد شیخ محمد ، رمزی بن الشبه ، مصطفی احمد الهوساوی ، علی عبدالعزیز علی و ولید بن آتش را در دادگاه های نظامی برای حملات 11 سپتامبر گناهکار شناخت که این اسامی در کمیسیون نظامی سال 2006 تایید شده بود .
ساختمانها :
کمپ دلتا یک بازداشتگاه 612 واحدی است که کار ساخت آن در آوریل 2002 به پایان رسید . این بازداشتگاه شامل : 6 کمپ از شماره ی 1 تا 6 به علاوه ی کمپ اکو می شود که محل نگهداری زندانیان منتظر محاکمه است . امنیت این مکان توسط ارتش آمریکا ، دژ بان نظامی ، بخش امنیت داخلی آمریکا و نیروی دریایی آمریکا تامین می شود .
کمپ ایگوانا کوچکتر است ، ساختار امنیتی سبکتری دارد و حدود 1 کیلومتر با کمپ اصلی فاصله دارد .
در سال 2002 و 2003 این کمپ از 3 زندانی زیر 16 سال نگهداری می کرد که ممنوع الملاقات بودند و در سال 2004 به وطن شان برگشتند . در اواسط سال 2005 این کمپ بازگشایی شد تا محل نگهداری 38 زندانی ای باشند که توسط دادگاه محاکمه نیروهای دشمن، دیگر به عنوان نیروهای رزمی دشمن شناخته نمی شدند .
کمپ اشعه ی ایکس بازداشتگاه موقتی بود که در آوریل 2002 بسته شد . زندانیان آن به کمپ دلتا منتقل شدند .
به گزارش آسوشیتدپرس ، کمپ هفتم دیگری هم وجود دارد که کمپ شماره ی 7 نامیده می شود و ساختمانی جدا در پایگاه دریایی خلیج گوانتانامو دارد . به نظر می آید این زندان ، زندانی فوق سری است و محل آن جز اسرار طبقه بندی شده است .
روشهای عملکرد :
یک دستورالعمل که " رویه عملیاتی استاندارد وضعیت موجود کمپ دلتا " نامیده می شود ( SOP) ، مورخ 28 فوریه 2003 است و عبارت " غیر طبقه بندی شده / فقط برای استفاده های اداری " به آن ضمیمه شده است در ویکی لیکس منتشر شده است ( Wikileaks) . این سند اصلی برای نحوه ی کاکرد زندان گوانتانامو است که شامل : مسائل امنیت و نحوه ی رفتار با زندانیان است . این سند 238 صفحه ای شامل : نحوه ی کار کارتهای شناسایی و نیز تدفین مسلمانان است . این سند به امضای ژنرال سر لشگر " جفری دی میلر " رسیده است . این سند موضوع مداوم حرکت قانونی اتحادیه آزادی زندانیان آمریکایی ( ACLU است ، که تلاش دارد این آزادی را از وزارت دفاع کسب کند .
در 2 جولای 2008 ، اینترنشنال هرالد تریبیون در مقاله ای فاش کرد که زندانبان هایی که در دسامبر 2002 به خلیج گوانتانامو آورده شده اند ، از روشهای بازپرسی ای استفاده می کنند که دقیقاً از یک چارت نیروی هوایی در سال 1957 کپی شده بود . این چارت به بررسی روش های شکنجه ی چین کمونیست که در طی جنگ کره استفاده شده بود ، پرداخته بود . این روشهای برای گرفتن اعتراف استفاده می شده است که بیشتر این اعتراف ها هم ساختگی بوده است . این چارت اثرات " تکنیک های مجبور کننده که قابل استفاده بر روی زندانیان است " را نشان می دهد از جمله تکنیک محرومیت از خواب ، حبس طولانی مدت و پرتو دهی را شامل می شود . مقاله ی سال 1957 که چارت از آن کپی شده بود ، توسط یک جامعه شناسی به نام آلفرد دی بیدرمن نوشته شده بود که در استخدام نیروی هوایی بود . عنوان مقاله " تلاش های کمونیست ها برای به دست آوردن اقرارهای ساختگی از زندانیان نیروی هوایی در جنگ " بود . دیگر تکنیک ها که توسط چینی های کمونیست استفاده می شد و در چارت به آن اشاره شده است عبارتند از : " گرسنگی نسبی " ، " سوء استفاده از زخم ها " و " محیط کثیف " . که به دنبال آنها ، اثراتی داشتند که عبارتند از: قربانی را به بازپرس وابسته می کنند ، توانایی ذهنی و فیزیکی را برای مقاومت کم می کنند و سطح توقعات زندانی را به حد حیوانی تنزل می دهند . تنها تغییری که در این چارت داده شده است این است که محل استفاده از آن گوانتانامو ذکر شده است .
شرایط :
حامیان این تکنیک های بحث برانگیز مدعی شده اند که حمایت های معین شده در سومین کنوانسیون ژنو در مورد نیروهای رزمنده ی القاعده و طالبان اعمال نمی شود و مدعی شده اند که ماده ی چهارم کنوانسیون ژنو هم فقط برای چریک ها و سربازانی اعمال می شود که دارای یونیفرم باشند ، علائم متمایز نظامی داشته باشند ، به طور آشکار و در ملأعام سلاح به دست گیرند و به قوانین جنگ پایبند بمانند ( ظاهراً آمریکایی ها از قوانین جنگ به خوبی مطلع هستند ) جیم فیلیپس از بنیاد هرتییج ( Heritage Foundation ) می گوید : " بعضی از این تروریست ها که به عنوان سرباز تشخیص داده نشده اند ، سزاوار رفتاری که با سربازان دشمن می شود ، نیستند " .
منتقدان سیاست های آمریکا معتقدند که دولت آمریکا در تلاش برای ایجاد تمایز بین " زندانیان جنگی " و " جنگجویان غیر مجاز " ، کنوانسیون ها را نقض می کند .
یک دادگاه محلی که با حکومت بوش هم اندکی موافق و هماهنگ بود ، به این نتیجه رسیده بود که کنوانسیون های ژنو در مورد نیروهای طالبان اعمال می شود اما در مورد نیروهای القاعده اعمال نمی شود . تمام این ادعاها در حالی صورت می گیرد که هیچ کدام منبع قابل اعتمادی ندارند . به علاوه سازمان عفو بین الملل در سلسله گزارشهایی از این وضعیت با عنوان فاجعه ای در مورد حقوق بشر یاد کرده است .
یکی از اظهاراتی که در مورد سوء استفاده در این زندان وجود دارد ، سوء استفاده از مذهب زندانیان است . دولت آمریکا اعلام کرده است که آنها به تمام حساسیت های مذهبی و فرهنگی احترام می گذارند .
اما زندانیانی که از گوانتانامو آزاد شده اند ، سوء استفاده هایی از دین را گزارش کرده اند . از جمله : ( نعوذ بالله ) ،انداختن قرآن در توالت ، پاره پاره کردن قرآن ، نوشتن تفسیرها و نظریاتی بر قرآن ، از بین بردن ظاهر قرآن و در دسترس قرار ندادن هیچ نسخه ای از قرآن برای زندانیان .
این اظهارات توسط سیاست مدار پاکستانی ، عمران خان هم ، تایید شده است . به نظر می آید بعضی از این سوء استفاده ها نشان از دیدگاه کلی رهبران نظامی آمریکا در مورد رفتار با زندانیان است . این در حالی است که عده ای دیگر می گویند برخی سوء استفاده هایی در این زندان صورت می گیرد که اگر آشکار شود با تنبیه سخت نظامی روبرو می شود . یکی از توجیهاتی که در حین رسیدگی به محاکمه ی مسوت سن ( یک زندانی بلژیکی ) توسط هیئت اجرایی تجدید نظر در مورد حبس مداوم وی ارائه شد این است که :
" وقتی به عنوان یک پیشوا ظاهر شده است ، این زندانی دیگر زندانیان را به دور خود برای عبادت جمع کرده است .
در حین عبادت ، زندانیان به سخنان او گوش می داده اند و از حرکات او پیروی می کرده اند " ( ظاهراً آمریکایی ها از مفاهیم ساده ای چون نماز جماعت هم بی اطلاع هستند ) .
بازرسان صلیب سرخ و زندانیان آزاده شده دلایلی برای انجام شکنجه در این زندان ارائه کرده اند . از جمله این شکنجه ها می توان جلوگیری از خوابیدن ، شلاق زدن و محبوس کردن در سلول های سرد را نام برد . گروهای حقوق بشر معتقد هستند که حبس برای مدت نامعلوم خود یک نوع شکنجه است .
استفاده از خلیج گوانتانامو به عنوان یک زندان نظامی سازمان های حقوق بشر و دیگران را بر آن داشته تا گزارش هایی منتشر کنند که در آنها به رفتار بد با زندانیان و شکنجه آنها اشاره می کنند . حمایت کنندگان از این نوع حبس مدعی شده اند که بررسی مجدد محاکمه هیچ گاه برای زندانیان جنگی مهیا نبوده است و این کاملاً معقول است که نیروهای دشمن تا پایان یافتن خصومت تحت بازداشت بمانند ( کافی بود کسی چنین کاری در مورد آمریکایی ها بکند )
تلاش هایی برای خودکشی :
تا سال 2008 ،4 مورد خودکشی منجر به مرگ و صدها مورد برای خودکشی در گوانتانامو به صورت علنی گزارش شده است . هیچ اطلاعاتی در مورد تعداد خودکشی زندانیان یا تلاش های آنان برای خودکشی وجود ندارد چرا که این اطلاعات محرمانه است . در 10 ژوئن سال 2006 ، 3 تن از زندانیان مردند که بر طبق اظهارات پنتاگون مرگ آنها در اثر خودکشی بوده است . فرمانده ی زندان ، دریادار هری هریس مدعی شد که این اقدام آنها به علت ناامیدی از تغییر وضعیت یا بیچارگی نبوده است . این سخن بر خلاف ادعای زندانیان بود . وی در ادامه افزود : که این اقدامی است در جهت جنگ نامتقارن علیه ما .
عفو بین الملل گفته است که خودکشی های آشکار ، نتیجه ی غم انگیز سالها استبداد و بدرفتاری و حبس به صورت نامحدود است .
این سازمان همچنین این زندان را مدرکی برای اجرای حقوق بشر توسط جورج دبلیوبوش دانست . گروه حقوق بشر عربستان سعودی ، آمریکا را مسئول این مرگها دانست . به گفته ی این سازمان " هیچ ناظر مستقلی در این زندان وجود ندارد . بنابراین آسان است که این جنایات را به زندانیان نسبت داد .
این احتمال وجود دارد که آنها شکنجه شده باشند " . این عبارات از زبان مفلح القحطانی ، قائم مقام سرپرست گروه ، است که در روزنامه ی محلی الریاض در بیانیه ای عنوان شده بود .
مقامات رسمی گوانتانامو گزارش داده اند که 41 تلاش ناموفق برای خودکشی توسط 25 زندانی از ژانویه سال 2002 ، زمانی که آمریکا شروع به اوردن زندانیان به این مکان کرد ، صورت گرفته است . حقوقدانان دفاعی معتقد هستند که رقم اصلی بیش از اینهاست . در 19 می سال 2002 ، یک هیئت از سازمان ملل اعلام کرد نگهداری زندانیان برای مدت نامعلوم نقض ممنوعیت جهانی شکنجه است و آمریکا باید این بازداشتگاه را ببندد . مارک دن بکس ( Mark Denbeaux) پروفسور حقوق در دانشگاه سیتن هال ( Seton Hall) در نیوجرسی که نماینده ی 2 تونسی در گوانتانامو است می گوید که " معتقد هستم بقیه زندانیان هم خواهان خودکشی هستند " .
از آگوست 2003 ، حداقل 29 زندانی کمپ دلتا برای اعتراض تلاش کرده اند تا خود را بکشند . پس از این ، پنتاگون خودکشی ها را به عنوان " رفتارهای عمدی برای آسیب به خود " طبقه بندی کرد . چرا که پزشکان گوانتانامو گزارش داده بودند که زندانیان واقعاً نمی خواهند به زندگی خود پایان دهند .
در سال 2008 یک فیلم دوربین مخفی منتشر شد که از بازرسی سازمان اطلاعاتی کانادا و سازمان اطلاعاتی آمریکا ( سیا ) از عمر خدر گرفته شده بود . عمر خدر جوانی است که در گوانتانامو زندانی است و در این فیلم به طور مکرر می گوید " منو بکش ، منو بکش ، منو بکش " .
انتقادها :
عفو بین الملل به سلولهای ساختگی و تجهیزات مسخره آنها اعتراض می کند اتحادیه اروپا و سازمان دول آمریکایی و همچنین سازمان های غیر دولتی مثل عفو بین الملل به شرایط حقوقی و فیزیکی زندانیان در گوانتانامو اعتراض کرده اند . سازمان حقوق بشری دیده بان حقوق بشر ) بر حکومت بوش در مورد قسمتی از گزارش سال 2003 خود ، انتقاداتی وارد کرده است . این قسمت از گزارش می گوید : " واشنگتن از استانداردهای حقوق بشر خود در مورد مظنونان به تروریسم چشم پوشی کرده است . واشنگتن از اعمال کنوانسیون ژنو در مورد زندانیان جنگ افغانستان خودداری کرده است . با شبه نظامیانی که در مورد حمله به خاک آمریکا مظنون هستند ، بدرفتاری کرده است " ، در 25 می سال 2005 گزارش سالانه خود را منتشر کرد و در آن از گوانتانامو به عنوان " گولاگ زمان حاضر " نام برد ( گولاگ به سیستم اردوگاه های کار اجباری شوروی گفته می شد ) . لرد استین ( Lord Steya) گوانتانامو را " شکست عظیم عدالت " نامید . چرا که به گفته ی وی " ارتش در مقام بازپرس ، تعقیب کننده ، وکیل مدافع و قاضی عمل می کند و وقتی حکم اعدام صادر می شود در مقام جلاد قرار می گیرد . دادگاه غیر علنی برگزار می شود . در ضمن لازم نیست که هیچ گونه حمایت بی طرفانه به عمل آید . ( وی یکی از قاضیان بلند مرتبه ی انگلیس است ) .
یکی دیگر از قاضیان بلند مرتبه ی انگلیسی ، جاستایس کالینز ( Justice Collins) در مورد این مرکز گفته است : " نظر آمریکا در مورد شکنجه دقیقاً همان نظر انگلیس نیست " در ابتدای دسامبر سال 2003 ، گزارش هایی رسانه ای منتشر شد که وکیلان نظامی که برای دفاع حقوقی از تروریستها در زندان گوانتانامو کار می کنند ، در مورد روند قانونی احکام نظامی اظهار نگرانی کرده اند . روزنامه ی گاردین انگلیس گزارش داد تیمی از وکلا پس از شکایت از ممانعت کمیسیون های نظامی برای دفاع صحیح از موکلان خود ، از کار معزول شده اند . ونتی فیر ( Vanity Fair) نیویورک ، گزارش داد وظیفه ی اخلاقی برخی از این وکلا طی این فرآیند به طور محسوس نادیده گرفته شده است .
پنتاگون به شدت چنین گزارش های رسانه ای را تکذیب می کند .
در 5 می 2007 گزارش شد که بیشتر وکلا از گوانتانامو برگشته اند و برخی از زندانیان از ملاقات با وکلایشان امتناع کرده اند . در حالی که دیگران از پذیرفتن نامه های وکلایشان خودداری می کردند یا اطلاعات مناسب برای پرونده هایشان در اختیار آنان نمی گذارند .
نیویورک تایمز و دیگر روزنامه ها دید انتقادی نسبت به گوانتانامو دارند . توماس فریدمن ستون نویس نیویورک تایمز ، اصرار کرد جورج دبیلوبوش این زندان را ببندد و کمپ دلتا را چیزی بدتر از شرم آور دانست ، یکی دیگر از سر مقاله نویسان نیویورک تایمز از این موضع فرید من حمایت می کند و معقتد است که گوانتانامو " قسمتی از زنجیره ی سایه دار از کمپ های نگهداری زندانیان است که شامل زندان ابوغریب در بغداد ، زندان نظامی در پایگاه هوایی بگرام افغانستان و دیگر مکان های مخفی است که توسط سیا اداره می شود . " که همه ی اینها " قسمتی از سیستم به هم پیوسته و مستحکم زندان ها در سراسر دنیاست بدون هیچ گونه جوابگویی در برابر قانون "
در نوامبر 2005 گروهی از کارشناسان کمیسیون حقوق بشر سازمان ملل از دیدار خود از کمپ دلتا صرف نظر کردند .
به گفته ی آنان آمریکا به آنها اجازه ی مصاحبه خصوصی با زندانیان گوانتانامو نمی دهد . قرار بود این دیدار در 6 دسامبر انجام شود . مانفرد نواک ( Manfred Nowak) متصدی سازمان ملل در رسیدگی به موارد شکنجه در جهان گفت : " مادامی که آمریکا حداقل شرایط لازم برای انجام چنین دیداری را فراهم نکند ، ما هم ناچار به لغو چنین دیداری هستیم " . با این حال ، این گروه از عزم خود برای نوشتن یک گزارش در مورد شرایط زندان بر اساس مشاهدات موجه زندانیان آزاد شده از این زندان ، ملاقات با وکلا و اطلاعات گروه های حقوق بشر ، خبر داد .
در فوریه ی 2006 گزارش گروه سازمان ملل منتشر شد که در آن از آمریکا خواسته شده بود که تمام مظنونان تروریسم را آزاد کند یا حداقل برای این کار تلاشی صورت دهد . این گزارش توسط گروه کار کننده بر روی حبس های استبدادی منتشر شده بود که به عنوان گزارش " وضعیت زندانیان در زندان گوانتانامو " بود . این گزارش ، ضمیمه ای داشت که شامل اظهارات نماینده آمریکا در پاسخ به پیش نویس های این گزارش بود . این اظهارات همان اظهارات دولت آمریکا بود . اظهاراتی تکراری در مورد زندانیان گوانتانامو .
رهبران اروپایی مخالفت خود را با این زندان اعلام کردند . در 13 ژانویه 2006 ، صدراعظم آلمان آنجلا مرکل از آمریکا برای نگهداری زندانیان در این زندان انتقاد کرد . وی همچنین از روشهای پیشرفته ی بازپرسی که به نام واتر بوردینگ ( Water Boarding) شناخته می شود ، انتقاد کرد و آن را نوعی شکنجه دانست و افزود : " یک جایی مثل گوانتانامو در شکل فعلی آن ، نمی تواند و نباید طولانی مدت به کار خود ادامه دهد . ما باید راههای دیگری برای برخورد با زندانیان بیابیم .
این موضوع آنقدر برای من نگران کننده است ، که هیچ سوالی بر آن وارد نیست " ( روش واتر بوردینگ روشی است که در آن دست و پای زندانی را به تخت می بندند و روی سر وی پارچه ای قرار می دهند . سر او را رو به پایین می گذارند و شروع به ریختن آب به صورت آهسته آهسته بر روی پارچه می کنند . در این حالت آب وارد مجراهای تنفسی می شوند و به زندانی حالت خفگی دست می دهد و او فکر می کند دارد غرق می شود ) . اظهارات مرکل در 9 ژانویه در مصاحبه ای با اشپیگل ( Der Spiegel) بیان شد . در این اثنا ، وزیر امور ایرلند شمالی دولت انگلیس ، پیترهین ( Peter Hain) در یک نمایش زنده ی تلویزیونی به نام " زمان پرسش " در 16 فوریه ی 2006 اظهار داشت " من ترجیح می دادم که این زندان وجود نداشت و ترجیح می دادم که این زندان بسته می شد " همکاران او در کابینه و نخست وزیر انگلیس ، تونی بلر همین اظهارات را در مورد گوانتانامو اظهار داشتند . در ماه مارس سال 2006 نامه ای در نشریه ی لنست ( The Lancet) منتشر شد . این نامه که به امضای بیش از 250 متخصص پزشکی رسیده بود ، از آمریکا خواسته بود دست از غذا دادن اجباری به زندانیان گوانتانامو بکشد و این زندان را ببندد . غذا دادن اجباری صریحاً توسط انجمن جهانی پزشکی در بیانیه های غذای اجباری در توکیو و مالتا ممنوع شده است و انجمن پزشکی آمریکا هم این بیانیه را امضا کرده است . دکتر دیوید نیکل ( David Nicoll) کسی که این نامه را پیشنهاد داد می گوید اگر معنی شکنجه کاری باشد که منجر به مرگ یا از کار افتادن عضوی از بدن باشد ، هیچ کس در این سیاره کسی را شکنجه نمی کند ". بر عکس دادگاه جنایات جنگی سازمان ملل در لاهه غذا دادن اجباری به زندانیان را نوعی شکنجه یا رفتار غیر انسانی ندانسته است .
( این دادگاه ، استفاده از بمب فسفری در غزه ، استفاده از بمب خوشه ای در لبنان توسط اسرائیل ، کشته شدن عمدی صدها کودک در قانا در حمله ی اسرائیل به لبنان ، استفاده ی آمریکا از اورانیوم ضعیف شده در عراق ، استفاده ی آمریکا از بمب های 10 تنی در مناطق مسکونی شهر بغداد «این بمب ها به تنهایی یک محله را نابود می کنند » را هم جزء جنایات جنگی یا رفتارهای غیر انسانی نمی داند ).
در ژوئن سال 2006 پارلمان اروپایی برای فشار به آمریکا جهت بستن گوانتانامو بیانیه ای را منتشر کرد. در ژوئن 2006 ، سناتور آمریکایی آرلن اسپکتر ( Arlen Speeter) اظهار کرد که از 500 زندانی گوانتانامو ، بیشترشان بر اساس شایعات پوچ دستگیر شده اند . ( پس مشخص می شود که سیا چندان سازمان اطلاعاتی پرقدرتی نیست که در همه جا نفوذ داشته باشد ) . از این دست اظهارات و اعتراضات در حد مقام های رسمی و رده بالای کشور ها فراوان است .
زندانیان مسلمان انگلیسی تبار اکنون در رسانه ها ، نام " تپتون تری " ( Tipton Three) شناخته می شوند که بدون هیچ اتهامی در سال 2004 آزاد شدند . این 3 نفر دلایل محکمی برای شکنجه ی مداومشان ارائه کرده اند .
این شکنجه ها عبارتند از : تحقیر جنسی ، اعتیاد اجباری و شکنجه ی مذهبی که همگی توسط نیروهای آمریکایی در گوانتانامو صورت گرفته است . مهدی غزالی زندانی سابق گوانتانامو در 9 جولای 2004 بعد از 2 سال و نیم زندانی بودن ، بدون هیچ اتهامی آزاد شد . غزالی می گوید او قربانی شکنجه ی مداوم است .
عمر دقایس هم می گوید او در مدت زندانی بودن به علت اسپری فلفل کور شده است . جمعه الدوساری می گوید : او صدها بار بازجویی شده و در حین آنها کتک خورده و با تکه های شیشه، سیم خاردار ، سیگار روشن و تجاوزات جنسی شکنجه شده است . همچنین دیوید هیکس می گوید : که در گوانتانامو مورد شکنجه بدرفتاری قرار گرفته است ( اما او در قسمتی از شکایتش ادعای خود را پس گرفت ) .
آسوشیتدپرس در گزارشی اعلام کرد که برخی از زندانیان دوباره به آمریکا بازگردانده شدند . آن هم توسط افراد قبیله های افغان برای دریافت کمک اقتصادی . اولین مطالعه ی پروفسور دن باوکس ( Den beaux) از تکثیر و توزیع پوسترها و بروشورهایی توسط دولت آمریکا در افغانستان برای تبلیغ برنامه ی کمک رسانی به افغان ها حکایت دارد . بعضی از آنها از کمک های میلیون دلاری صحبت می کند . بیشتر پوسترها ظاهری خنده دار داشتند چرا که قرار بود این پوسترها توسط جمع کثیری از افغانها مورد توجه قرار گیرد در حالی که بسیاری از آنها بی سواد بودند .
شایعه ی غذا دادن اجباری به زندانیان در اعتصاب غذا در پاییز سال 2005 آغاز شد " . به گفته ی زندانیان لوله های بزرگ غذا دهنده به اجبار به داخل بینی آنها هل داده می شد و از آنجا به معده ی آنها می رسید . این کار توسط نگهبانان برای تمام زندانیان انجام می شد . یکی پس از دیگری زندانیان می گویند هیچ گونه مسکنی در خلال این عمل استفاده نمی شد ، در حالی که تمام این کارها در حضور پزشکان آمریکایی به خصوص رئیس بیمارستان زندانیان صورت می گرفت " . " وکیل یکی از زندانیان اعتصاب غذا می گوید : که موکل او از قاضی خواسته بود تا دستور دهد لوله های غذا را از بینی او خارج کنند تا او بتواند بمیرد " . در حدود یکی دو هفته بعد ، وزارت دفاع آمریکا از گزارشگران ویژه سازمان ملل خواست تا از ساختمان های زندان پایگاه دریایی خلیج گوانتانامو بازدید کنند " . سازمان ملل این دعوت را نپذیرفت چرا که به 3 نفر از مقامات رسمی حقوق بشری که به زندان گوانتانامو دعوت شده بودند ، اجازه داده نمی شد که با زندانیان مصاحبه و جلسه خصوصی داشته باشند " . همزمان گزارش های رسانه ای به بررسی سوال به وجود آمده در مورد رفتار با زندانیان ادامه دادند . " قاضی آمریکایی ( قاضی بخش ) گلادیس کسلر ( Gladys Kessler) هم به دولت آمریکا دستور داد که اجازه بازگشت اسناد پزشکی مربوط به یک هفته قبل از اتفاق افتادن چنین طرز غذا دادنی را بدهد " . در اوایل نوامبر 2005 آمریکا ناگهان نرخ آزاد کردن زندانیان را به دلایل نامعلوم افزایش داد : اما این کار پایدار نماند . زندانیان همچنان به اجبار توسط لوله هایی که از بینی وارد می شد ، غذا داده می شدند .
در سال 2005 ، گزارش شد که روش های جنسی توسط بازپرسان مونث جهت خرد کردن زندانیان مسلمان استفاده می شود .
و اما ...
غیر قانونی بودن و نامشروع بودن چنین زندانی بر همگان آشکار شده است و از پوشش های رسانه ای هم برای کتمان چنین چیزی کاری بر نمی آید . هم اکنون ( ماه دوم سال 2009 ) باراک اوباما رئیس جمهور جدید آمریکا که در انتخابات ریاست جمهوری آمریکا وعده داده بود ، 100 روز پس از آغاز ریاست جمهوری اش زندان گوانتانامو را ببندد ، ادعا کرده که نمی تواند چنین کاری را در چنین فرصتی انجام دهد . از طرفی تقاضای آمریکا از اروپا برای پذیرفتن تعدادی از زندانیان با مشکل مواجه شده است . حتی برخی از زندانیان به کشور خودشان هم نمی توانند برگردند چرا که آنجا هم تحت تعقیب هستند .
در خلال جنگ آمریکا و افغانستان مشخص شد که سیا که در فیلم های هالیوودی سازمانی مخوف و مسلط به همه چیز نشان داده می شود ، بیشتر به سازمانی می ماند که در مشکلات بزرگ روش سعی و خطا را در پیش می گیرد .
در پایان به شما توصیه می کنم که فیلم سینمایی شیرها برای بره ها که اخیراً در ویدئو کلوپ ها عرضه شده و در آن بازیگران مشهوری چون تام کروز و مری استریپ بازی کرده اند را تماشا کنید . این فیلم ، فیلمی زیبا در مورد سیاست های توسعه طلبانه آمریکا در عراق و افغانستان است .